ΠΑΛΙΑ ΚΙΒΩΤΟΣ -paliakivotos.blogspot.com

  Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω; Ότι στην Ελλάδα εμφανίζονταν σαν “σωτήρες” όλοι αυτοί που εναλλάσσονταν στην εξουσία και κουνούσαν το δάχτυλο στον λαό λέγοντάς του να δεχτεί τα μαρτύρια του χωρίς να διαμαρτύρεται, γιατί αλλιώς... «θα μας πετάξουν έξω από το ευρώ και θα πεινάσουμε»;(ΦΩΤΟ:info-war.gr) "Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία, κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία"... Τι θα θυμηθώ, τι να ξεχάσω... Μας έλεγαν... «μπαίνουμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, γιατί έχουμε χρέη δισεκατομμυρίων και δεν υπάρχει άλλος δρόμος»... Ήταν το διάγγελμα τού τότε πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου... 23 Απριλίου 2010. Καστελόριζο. Ανακοινώνει την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. «Ζητούμε επισήμως από τους εταίρους μας την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης, που από κοινού δημιουργήσαμε στην Ε.Ε.», βγήκε και μας είπε.        Λίγες μέρες μετά... ε...

Είναι στιγμές που μου έρχονται στο νου άνθρωποι που συνάντησα στον αγώνα της σταδιοδρομίας και της επιβίωσης. Εκείνα τα χρόνια είχε πολύ μεγάλη σημασία (ίσως μεγαλύτερη από τη σημερινή εποχή), ο καλός λόγος του "παλιού συναδέλφου", για να επηρεαστεί θετικά ο εκδότης ή ο ιδιοκτήτης ενός ηλεκτρονικού μέσου ενημέρωσης και να σου δώσει μια ευκαιρία, να σε δοκιμάσει, να δει αν κάνεις για τον χώρο της δημοσιογραφίας.  Έτσι και στον κάθε άνθρωπο. Βρίσκεται σε μια ηλικία μεταξύ εφηβείας και νεανικής "κουζουλάδας" και αρχίζει να αναζητά μια θέση εργασίας, προσπαθώντας να πιαστεί από κάποιους ανθρώπους, ευελπιστώντας πως αυτοί οι άνθρωποι θα πιστέψουν στις δυνατότητες, την εντιμότητα, την εργατικότητα, το φιλότιμο, την ανθρωπιά του κ.λπ. Κι εκεί ακριβώς, αρχίζει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή του νέου ή της νέας.    Έχει τελειώσει το σχολείο, έχει βγάλει  μια σχολή και αποφασίζει να κάνει την προσπάθεια για να ξεκινήσει την εργασία στον τομέα που έχει επιλέξει, στη δου...

    Στα τέσσερα χρόνια είχα γράψει...   Τέσσερα χρόνια πριν... 18 Ιουνίου 2010. Σηκώθηκα το πρωί και είπα «δεν καπνίζω. Το κόβω για πάντα»... Και το έκανα.     Τουλάχιστον σήμερα μετράω τέσσερα χρόνια άκαπνος. Ούτε στα δάχτυλά μου το κράτησα για πλάκα. Ούτε στο στόμα μου το έβαλα ποτέ. Και δεν το παίζω ούτε πιο "μάγκας" από τους σημερινούς καπνιστές. Ούτε πιο έξυπνος. Ούτε λιγότερο εξαρτημένος. Άλλωστε το ομολογώ.    Το τσιγάρο ήταν για μένα μια μεγάλη εξάρτηση. Δεν έπαψε ποτέ να μου λείπει μέχρι σήμερα. Και τώρα που γράφω τις αράδες αυτές, το νιώθω πως μου λείπει. Όμως, ο αγώνας του ανθρώπου που κόβει το τσιγάρο είναι ένας αγώνας που κάθε μέρα που περνάει τον κάνει και πιο δυνατό. Τον κάνει να νιώθει πιο σίγουρος για τον εαυτό του. Είναι ένας αγώνας που δεν τελειώνει ποτέ... Τέσσερα χρόνια πριν... Μετά από μια τρομερά δύσκολη χρονιά. Οι εκπομπές, η δουλειά στην εφημερίδα, το άγχος, οι οικογενειακές υποχρεώσεις, κάποια προβλήματα στο άμεσο περιβάλλο...

  Στα γραφεία της εφημερίδας ήμασταν ανήσυχοι...Περιμέναμε να ακούσουμε το όνομα μας...Και όποιος το άκουγε πήγαινε και έπαιρνε το δώρο Χριστουγέννων, σε χιλιάρικα, κατοστάρικα, πολλά πενηντάρικα αλλά και κέρματα...Βλέπεις, αν και το χρήμα στην αγορά της πόλης ήταν...εν αφθονία, ποτέ μια εφημερίδα δεν είχε ανέσεις πληρωμών, με τους ανθρώπους της να τρέχουν πανικόβλητοι αυτές τις μέρες, για να εισπράξουν από τους πελάτες  όσες δραχμές περισσότερες μπορούσαν...    Γιατί έπρεπε και οι συντάκτες αλλά και το λοιπό προσωπικό, να κάνουνε γιορτές με τις οικογένειες τους...Και για να κάνουμε κι εμείς γιορτές, έπρεπε να πάρουμε το μηνιάτικο μας και το δώρο των Χριστουγέννων, που το περιμέναμε πώς και πώς...   Όσοι ήμασταν βέβαια στα χρόνια που μπαίναμε στη δουλειά, δεν μπορούσαμε να βρεθούμε στη θέση των μεγαλυτέρων συναδέλφων, που ήταν παντρεμένοι, είχαν παιδιά, πολλές υποχρεώσεις και η αγωνία τους ήταν σαφώς ανώτερη σε σχέση με τη δική μας...   Μάλιστα...

Εδώ που τα λέμε δεν είναι και τόσο εύκολο να μεγαλώνεις μες στον τρόμο... Να ακούς απ’ τους γονείς σου ότι δεν πρέπει να βγεις από το σπίτι... Δεν πειθαρχούν τα παιδιά μας έτσι εύκολα. Ή πειθαρχούν ίσως, αλλά όχι χωρίς γκρίνια. Μα, ξέρετε κάτι; Είναι άδικος αυτός ο κόσμος για τα δικά μας τα παιδιά. Αλήθεια, ποιος από μας μπορούσε να φανταστεί μεγαλώνοντας στο χωριό ή στις αλάνες της πόλης ότι θα έπρεπε να μείνει μέσα στο σπίτι γιατί κινδύνευε από έναν “αόρατο εχθρό”; Νιώθω τυχερός που ανήκω στις γενιές εκείνες. Μεγαλώσαμε σαν τα αγρίμια τρέχοντας στα στενά, στις αλάνες, στα ρυάκια, στα χωράφια, στους δρόμους, χωρίς να έχουμε μέσα μας ούτε ένα ίχνος από τον φόβο και την ανασφάλεια μέσα στα οποία είναι αναγκασμένα σήμερα να μεγαλώνουν τα παιδιά μας... Η “δουλειά” ενός παιδιού είναι να μεγαλώνει χωρίς φόβο. Να ονειρεύεται. Να παίζει. Να γελάει. Να μαλώνει. Να κάνει σκανδαλιές. Να μεγαλώνει χωρίς φόβο και να τα δίνει όλα για να περνάει ξένοιαστα με τα άλλα τα...