Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΚΙΒΩΤΟΣ ΚΡΗΤΗ ΤV - Ο Μαυρογιαλούρος, ποτέ δεν πεθαίνει! (ΜΑΡΤΙΟΣ 2009)

Εικόνα
Γράφει:

Όταν τον Μάρτιο του 2009 η εκπομπή Κιβωτός της ΚΡΗΤΗ ΤV είπε να...παίξει λίγο με τα βίντεο και τις λέξεις, να ανατρέξει στην εποχή του Μαυρογιαλούρου με τη βοήθεια του πρώην ερευνητή Αμπέλου Βαγγέλη Βαρδάκη και των άλλων αξιόλογων καλεσμένων της και να...συγκρίνει πρόσωπα και καταστάσεις, προφανώς και δεν μπορούσε καν να φανταστεί τι θα βίωνε ολόκληρη η ανθρωπότητα μία δεκαετία αργότερα...

Πρόγραμμααναμπέλωσης...Αφανισμός της σταφίδας...Εξευτελισμός του αγροτικού εισοδήματος...Ερήμωση της υπαίθρου...Φτώχεια και εγκατάλειψη... 
 
Όλα αυτά απασχόλησαν τότε την εκπομπή με θέμα..."από τον Μαυρογιαλούρο της δεκαετίας του '60 στους μαυρογιαλούρους της σύγχρονης εποχής"...
 
Και να λοιπόν που σήμερα, μέσα στην καταστροφή της πανδημίας, πάλι τα ίδια λέμε... "Αν είχαμε ισχυρή αγροτική οικονομία...Αν είχαμε σταφίδα... Αν είχαμε λάδι... Αν είχαμε αγρότες νοικοκύρηδες...δεν θα είχαμε ανάγκη τους τουρίστες και τον κορονοϊό τους"!
 
Η Κιβωτός ξεκίνησε, λοιπόν, με το πρώτο "πειραγμένο" βιντεάκι στα πέντε λεπτά μετά την έναρξη της εκπομπής, κάνοντας τους καλεσμένους για τα αγροτικά ζητήματα - λίγες μόνο μέρες μετά την απόβαση των αγροτών στον Πειραιά - να συμφωνήσουν, κουνώντας το κεφάλι τους.

Αμέσως ακολούθησε τηλεφωνική επικοινωνία με την τότε ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Κατερίνα Μπατζελή.

Και μπορεί να μην έλειψαν τα συγχαρητήρια της για τις...σκηνοθετικές μας ικανότητες, όμως τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου, η ίδια ανέλαβε υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων με Πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου...Και ξεκίνησε η πορεία της χώρας προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο...
ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΕΔΩ:
                          
 



Labels:

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Των παιδιών σας τις κραυγές"

Γράφει:
  ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, οι ψυχές θα κατεβαίνουν στην Κοιλάδα των Τεμπών, οι γονείς τους στις πλατείες θα ξεχάσουνε τον πόνο, γιατί θα΄χουν στην καρδιά τους τα χεράκια των παιδιών. Κάθε 28 Φλεβάρη ο λαός θα πλημμυρίζει, δρόμους, πάρκα και πλατείες και θα φέρνει ανατροπές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές" Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, να μην ξεχαστούν τα Τέμπη μέχρι να΄ρθει η στιγμή τα παιδιά που ταξιδεύουν νά'χουν πάλι οξυγόνο, θα ξανάρθει η ελπίδα αν γλιτώσει το παιδί. Κάθε 28 Φλεβάρη κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ένα τρένο θα σφυρίζει στου λαού μας τις καρδιές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές". ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΡΙΤΗ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025
Δημοσίευση σχολίου
ΓΥΡΙΣΤΕ ΣΕΛΙΔΑ

Αναλαμβάνω την ευθύνη...

Γράφει:
 (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ)    Αναλαμβάνω την ευθύνη όπως της νιότης τις στιγμές, τότε που ζούσαμε στο "τώρα" και ταξιδεύαμε στο "χθες", κιθάρες ροκ και συναυλίες μπουφάν δερμάτινο, ροκ μπαρ, μετά ξημέρωναν οι μέρες καφές κι αμέσως για δουλειά. Και ναι, περάσανε τα χρόνια τα φιλαράκια έχουν χαθεί, τώρα στο σπίτι σε σαλόνια παιδιά, γυναίκα και TV, φωτογραφίες και φιλμάκια μας έχουν μείνει τώρα πια, κι αν γράφω ετούτα τα στιχάκια το κάνω για κείνα τα παιδιά. Κάτι παιδιά έρχονται τώρα και μου ματώνουν την ψυχή, θυμίζοντας μου κάτι χρόνια με μπίρα, ροκ και μουσική, με μελωδίες στις κιθάρες που μας γυρίζουνε "αλλού", πλατείες, στέκια και αλάνες, κι εμείς παρέα με τον "Φλου". Αναλαμβάνω την ευθύνη να ταξιδέψω μακριά, στο χρόνο, πίσω που αφήνει μια απροσάρμοστη γενιά, τώρα ο καθένας έχει μείνει να ταξιδεύει διαρκώς, κάτι παλιές φωτογραφίες τώρα κοιτάζω μοναχός. Γι αυτό σου λέω ρε μεγάλε κάτσε να πιούμε ένα κρασί, να ταξιδέψουμε παρέα εγώ, ο Άσιμος ...
Δημοσίευση σχολίου
ΓΥΡΙΣΤΕ ΣΕΛΙΔΑ

Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας

Γράφει:
  (Στίχοι: Χριστόφορος Παπαδάκης) Τον κόσμο τότε λέγαμε θ΄αλλάζαμε μα τώρα μεγαλώσαμε μωρό μου, ο κόσμος δεν αλλάζει τόσο εύκολα γι αυτό σου λέω, αγάπη μόνο δώσ' μου. Στα χρόνια που περάσαν, στα τραγούδια μας, στα όνειρα, στο φως και στα σκοτάδια, ανθρώποι στη ζωή μας ήρθαν κι έφυγαν ψυχές που μας αφήσανε σημάδια, στα λόγια τα σκληρά μα και τα χάδια. Κοιτάγαμε κατάματα τον ήλιο μας μα τώρα μας τον πήραν και φοβάμαι, κοιτάζοντας τριγύρω την κατάντια μας πού θέλαμε να πάμε, δε θυμάμαι, μα πόσο άλλο πια θα τους κοιτάμε. Ο κόσμος που αγαπούσαμε δεν άντεξε γυαλί ήταν, που λες και έχει σπάσει, και όλα όσα λέγαμε σαν ποιήματα νομίζω ότι πια τα΄χω ξεχάσει, στο χάος ενός κόσμου που έχει χάσει. Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας που όσο κι αν το γράφω δεν τελειώνει, στο τέλος κάπου χάθηκαν οι αγάπες μας κι ο κόσμος είναι χιόνι που όλο λειώνει. Σαν νότες μιας ξεκούρδιστης κιθάρας μου ακούγονται ξυράφια στον αέρα, σκοτώνουν τις μπαλάντες της λαχτάρας μου και δεν με προχωράνε παραπέρα. Σαν ροκ ...
Δημοσίευση σχολίου
ΓΥΡΙΣΤΕ ΣΕΛΙΔΑ