Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η "πανδημία" των τροχαίων

 



Μέτρα ουσιαστικά, δραστικά, απόλυτα, για τα τροχαία στην Κρήτη, πότε θα πάρει η Ελληνική κυβέρνηση; Η εκάστοτε Ελληνική κυβέρνηση. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, το κράτος ασχολείται με τον κορονοϊό, αντιμετωπίζοντας τον ως "πανδημία", ως "μάστιγα", ως "νούμερο ένα πρόβλημα στη χώρα" και ναι...

Είναι ίσως όλα αυτά και κάτι παραπάνω...Αλλά...Πόσοι πεθαίνουν από κορονοϊό και πόσοι σκοτώνονται στους άθλιους δρόμους αυτής της μεγαλονήσου, με τους ακόμα πιο άθλιους, πιο απρόσεκτους, πιο επικίνδυνους οδηγούς, που σκοτώνονται ή σκοτώνουν...Και το αίμα στην άσφαλτο ρέει άφθονο... Τώρα μόνο; Μπα...Πολλά χρόνια...Δεκαετίες ολόκληρες...Και όλα αυτά τα χρόνια, πόσα "χωριά" δεν έχουν εξαφανιστεί; Πόσοι άνθρωποι, δηλαδή, δεν έχουν φύγει τόσο. Μα τόσο άδικα από τη ζωή;

Πού είναι η Πολιτεία; Πού είναι η Αστυνομία την ώρα που ο άλλος, ο θεοπάλαβος κάνει σούζες με τη μηχανή μεγάλου κυβισμού ή "πιάνει" τα 150 χιλιόμετρα την ώρα, παραβιάζοντας στοπ, προσπερνώντας έντρομους οδηγούς που σφίγγουν τα δόντια τους εκείνη τη στιγμή μην ακούσουν το "μεγάλο μπαμ"...Ή ο νεαρός και άμυαλος με το "πειραγμένο" αυτοκίνητο; Όταν γκαζώνει και δεν προλαβαίνεις να δεις ούτε τον "ίσκιο" του οχήματος, σε δρόμους που κατοικούν οικογένειες, που υπάρχουν σχολεία, που υπάρχουν καταστήματα, ποδηλάτες, παιδιά στο δρόμο που περπατούν και παίζουν. Και άντε να πάρεις να καταγγείλλεις στο "100"...το ίδιο σου κάνει...Ψέματα;

 

Έτοιμοι για φασαρία!

 

Άσε δε και το άλλο...Ακόμα και ηλικιωμένοι που δεν θα έπρεπε να πιάνουν το τιμόνι, είναι έτοιμοι για φασαρία ανά πάσα στιγμή, γιατί "έτσι κατάλαβαν" ότι "'επρεπε" να κάνεις εσύ σε μια συνάντηση μαζί τους, κάπου σε ένα σταυροδρόμι, ή σε έναν χώρο πάρκινγκ και δε συμμαζεύεται...Τους κλέβουν τις συντάξεις. Τους κλέβουν τη ζωή. Αλλά δεν μιλάνε...Κάθονται στο καφενείο και παίζουν τάβλι...Όταν όμως θεωρήσουν ότι τους πρόλαβες μια θέση πάρκινγκ που εκείνοι είχαν "καβατζώσει", είναι έτοιμοι να καβγαδίσουν στο δρόμο, σαν νεαρούδια 25 χρόνων...

Σαν τον άλλο...Στο Ατσαλένιο...Το θύμα οδηγούσε, λέει, μηχανή...Ο άλλος έβγαινε από το πάρκινγκ και παραλίγο να πέσει πάνω του...Κάτι είπε ο ένας...Κάτι είπε ο άλλος...Και ο οδηγός του αυτοκινήτου έβγαλε, λέει, το μαχαίρι και μαχαίρωσε τον οδηγό της μοτοσυκλέτας...Μα σοβαρά;

 

 

Όταν κρατάς τιμόνι...

 

Ξέρεις τι σημαίνει "κρατάω τιμόνι"; Σημαίνει "κρατάω στα χέρια μου τη ζωή μου. Και τη ζωή πολλών άλλων ανθρώπων...Εκείνων που είναι μέσα στο όχημα μου ή τον άλλο πάνω στη μηχανή μου...Και των άλλων που θα συναντηθώ μαζί τους στο δρόμο...Τους άλλους οδηγούς και τους πεζούς"...

Είναι μεγάλη, τεράστια η ευθύνη...Αλλά δυστυχώς, υπάρχουν χιλιάδες τιμόνια, στα χέρια χιλιάδων ανεύθυνων, ανεγκέφαλων, ηλίθιων ανθρώπων...Δεν πάμε καλά, με λίγα λόγια...Μα καθόλου!

 

Χ.Π.

 






Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Των παιδιών σας τις κραυγές"

  ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, οι ψυχές θα κατεβαίνουν στην Κοιλάδα των Τεμπών, οι γονείς τους στις πλατείες θα ξεχάσουνε τον πόνο, γιατί θα΄χουν στην καρδιά τους τα χεράκια των παιδιών. Κάθε 28 Φλεβάρη ο λαός θα πλημμυρίζει, δρόμους, πάρκα και πλατείες και θα φέρνει ανατροπές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές" Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, να μην ξεχαστούν τα Τέμπη μέχρι να΄ρθει η στιγμή τα παιδιά που ταξιδεύουν νά'χουν πάλι οξυγόνο, θα ξανάρθει η ελπίδα αν γλιτώσει το παιδί. Κάθε 28 Φλεβάρη κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ένα τρένο θα σφυρίζει στου λαού μας τις καρδιές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές". ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΡΙΤΗ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025

Αναλαμβάνω την ευθύνη...

 (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ)    Αναλαμβάνω την ευθύνη όπως της νιότης τις στιγμές, τότε που ζούσαμε στο "τώρα" και ταξιδεύαμε στο "χθες", κιθάρες ροκ και συναυλίες μπουφάν δερμάτινο, ροκ μπαρ, μετά ξημέρωναν οι μέρες καφές κι αμέσως για δουλειά. Και ναι, περάσανε τα χρόνια τα φιλαράκια έχουν χαθεί, τώρα στο σπίτι σε σαλόνια παιδιά, γυναίκα και TV, φωτογραφίες και φιλμάκια μας έχουν μείνει τώρα πια, κι αν γράφω ετούτα τα στιχάκια το κάνω για κείνα τα παιδιά. Κάτι παιδιά έρχονται τώρα και μου ματώνουν την ψυχή, θυμίζοντας μου κάτι χρόνια με μπίρα, ροκ και μουσική, με μελωδίες στις κιθάρες που μας γυρίζουνε "αλλού", πλατείες, στέκια και αλάνες, κι εμείς παρέα με τον "Φλου". Αναλαμβάνω την ευθύνη να ταξιδέψω μακριά, στο χρόνο, πίσω που αφήνει μια απροσάρμοστη γενιά, τώρα ο καθένας έχει μείνει να ταξιδεύει διαρκώς, κάτι παλιές φωτογραφίες τώρα κοιτάζω μοναχός. Γι αυτό σου λέω ρε μεγάλε κάτσε να πιούμε ένα κρασί, να ταξιδέψουμε παρέα εγώ, ο Άσιμος ...

Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας

  (Στίχοι: Χριστόφορος Παπαδάκης) Τον κόσμο τότε λέγαμε θ΄αλλάζαμε μα τώρα μεγαλώσαμε μωρό μου, ο κόσμος δεν αλλάζει τόσο εύκολα γι αυτό σου λέω, αγάπη μόνο δώσ' μου. Στα χρόνια που περάσαν, στα τραγούδια μας, στα όνειρα, στο φως και στα σκοτάδια, ανθρώποι στη ζωή μας ήρθαν κι έφυγαν ψυχές που μας αφήσανε σημάδια, στα λόγια τα σκληρά μα και τα χάδια. Κοιτάγαμε κατάματα τον ήλιο μας μα τώρα μας τον πήραν και φοβάμαι, κοιτάζοντας τριγύρω την κατάντια μας πού θέλαμε να πάμε, δε θυμάμαι, μα πόσο άλλο πια θα τους κοιτάμε. Ο κόσμος που αγαπούσαμε δεν άντεξε γυαλί ήταν, που λες και έχει σπάσει, και όλα όσα λέγαμε σαν ποιήματα νομίζω ότι πια τα΄χω ξεχάσει, στο χάος ενός κόσμου που έχει χάσει. Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας που όσο κι αν το γράφω δεν τελειώνει, στο τέλος κάπου χάθηκαν οι αγάπες μας κι ο κόσμος είναι χιόνι που όλο λειώνει. Σαν νότες μιας ξεκούρδιστης κιθάρας μου ακούγονται ξυράφια στον αέρα, σκοτώνουν τις μπαλάντες της λαχτάρας μου και δεν με προχωράνε παραπέρα. Σαν ροκ ...