Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η "πανδημία" των τροχαίων

 



Μέτρα ουσιαστικά, δραστικά, απόλυτα, για τα τροχαία στην Κρήτη, πότε θα πάρει η Ελληνική κυβέρνηση; Η εκάστοτε Ελληνική κυβέρνηση. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, το κράτος ασχολείται με τον κορονοϊό, αντιμετωπίζοντας τον ως "πανδημία", ως "μάστιγα", ως "νούμερο ένα πρόβλημα στη χώρα" και ναι...

Είναι ίσως όλα αυτά και κάτι παραπάνω...Αλλά...Πόσοι πεθαίνουν από κορονοϊό και πόσοι σκοτώνονται στους άθλιους δρόμους αυτής της μεγαλονήσου, με τους ακόμα πιο άθλιους, πιο απρόσεκτους, πιο επικίνδυνους οδηγούς, που σκοτώνονται ή σκοτώνουν...Και το αίμα στην άσφαλτο ρέει άφθονο... Τώρα μόνο; Μπα...Πολλά χρόνια...Δεκαετίες ολόκληρες...Και όλα αυτά τα χρόνια, πόσα "χωριά" δεν έχουν εξαφανιστεί; Πόσοι άνθρωποι, δηλαδή, δεν έχουν φύγει τόσο. Μα τόσο άδικα από τη ζωή;

Πού είναι η Πολιτεία; Πού είναι η Αστυνομία την ώρα που ο άλλος, ο θεοπάλαβος κάνει σούζες με τη μηχανή μεγάλου κυβισμού ή "πιάνει" τα 150 χιλιόμετρα την ώρα, παραβιάζοντας στοπ, προσπερνώντας έντρομους οδηγούς που σφίγγουν τα δόντια τους εκείνη τη στιγμή μην ακούσουν το "μεγάλο μπαμ"...Ή ο νεαρός και άμυαλος με το "πειραγμένο" αυτοκίνητο; Όταν γκαζώνει και δεν προλαβαίνεις να δεις ούτε τον "ίσκιο" του οχήματος, σε δρόμους που κατοικούν οικογένειες, που υπάρχουν σχολεία, που υπάρχουν καταστήματα, ποδηλάτες, παιδιά στο δρόμο που περπατούν και παίζουν. Και άντε να πάρεις να καταγγείλλεις στο "100"...το ίδιο σου κάνει...Ψέματα;

 

Έτοιμοι για φασαρία!

 

Άσε δε και το άλλο...Ακόμα και ηλικιωμένοι που δεν θα έπρεπε να πιάνουν το τιμόνι, είναι έτοιμοι για φασαρία ανά πάσα στιγμή, γιατί "έτσι κατάλαβαν" ότι "'επρεπε" να κάνεις εσύ σε μια συνάντηση μαζί τους, κάπου σε ένα σταυροδρόμι, ή σε έναν χώρο πάρκινγκ και δε συμμαζεύεται...Τους κλέβουν τις συντάξεις. Τους κλέβουν τη ζωή. Αλλά δεν μιλάνε...Κάθονται στο καφενείο και παίζουν τάβλι...Όταν όμως θεωρήσουν ότι τους πρόλαβες μια θέση πάρκινγκ που εκείνοι είχαν "καβατζώσει", είναι έτοιμοι να καβγαδίσουν στο δρόμο, σαν νεαρούδια 25 χρόνων...

Σαν τον άλλο...Στο Ατσαλένιο...Το θύμα οδηγούσε, λέει, μηχανή...Ο άλλος έβγαινε από το πάρκινγκ και παραλίγο να πέσει πάνω του...Κάτι είπε ο ένας...Κάτι είπε ο άλλος...Και ο οδηγός του αυτοκινήτου έβγαλε, λέει, το μαχαίρι και μαχαίρωσε τον οδηγό της μοτοσυκλέτας...Μα σοβαρά;

 

 

Όταν κρατάς τιμόνι...

 

Ξέρεις τι σημαίνει "κρατάω τιμόνι"; Σημαίνει "κρατάω στα χέρια μου τη ζωή μου. Και τη ζωή πολλών άλλων ανθρώπων...Εκείνων που είναι μέσα στο όχημα μου ή τον άλλο πάνω στη μηχανή μου...Και των άλλων που θα συναντηθώ μαζί τους στο δρόμο...Τους άλλους οδηγούς και τους πεζούς"...

Είναι μεγάλη, τεράστια η ευθύνη...Αλλά δυστυχώς, υπάρχουν χιλιάδες τιμόνια, στα χέρια χιλιάδων ανεύθυνων, ανεγκέφαλων, ηλίθιων ανθρώπων...Δεν πάμε καλά, με λίγα λόγια...Μα καθόλου!

 

Χ.Π.

 






Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Των παιδιών σας τις κραυγές"

  ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, οι ψυχές θα κατεβαίνουν στην Κοιλάδα των Τεμπών, οι γονείς τους στις πλατείες θα ξεχάσουνε τον πόνο, γιατί θα΄χουν στην καρδιά τους τα χεράκια των παιδιών. Κάθε 28 Φλεβάρη ο λαός θα πλημμυρίζει, δρόμους, πάρκα και πλατείες και θα φέρνει ανατροπές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές" Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, να μην ξεχαστούν τα Τέμπη μέχρι να΄ρθει η στιγμή τα παιδιά που ταξιδεύουν νά'χουν πάλι οξυγόνο, θα ξανάρθει η ελπίδα αν γλιτώσει το παιδί. Κάθε 28 Φλεβάρη κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ένα τρένο θα σφυρίζει στου λαού μας τις καρδιές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές". ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΡΙΤΗ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025

Αναλαμβάνω την ευθύνη...

 (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ)    Αναλαμβάνω την ευθύνη όπως της νιότης τις στιγμές, τότε που ζούσαμε στο "τώρα" και ταξιδεύαμε στο "χθες", κιθάρες ροκ και συναυλίες μπουφάν δερμάτινο, ροκ μπαρ, μετά ξημέρωναν οι μέρες καφές κι αμέσως για δουλειά. Και ναι, περάσανε τα χρόνια τα φιλαράκια έχουν χαθεί, τώρα στο σπίτι σε σαλόνια παιδιά, γυναίκα και TV, φωτογραφίες και φιλμάκια μας έχουν μείνει τώρα πια, κι αν γράφω ετούτα τα στιχάκια το κάνω για κείνα τα παιδιά. Κάτι παιδιά έρχονται τώρα και μου ματώνουν την ψυχή, θυμίζοντας μου κάτι χρόνια με μπίρα, ροκ και μουσική, με μελωδίες στις κιθάρες που μας γυρίζουνε "αλλού", πλατείες, στέκια και αλάνες, κι εμείς παρέα με τον "Φλου". Αναλαμβάνω την ευθύνη να ταξιδέψω μακριά, στο χρόνο, πίσω που αφήνει μια απροσάρμοστη γενιά, τώρα ο καθένας έχει μείνει να ταξιδεύει διαρκώς, κάτι παλιές φωτογραφίες τώρα κοιτάζω μοναχός. Γι αυτό σου λέω ρε μεγάλε κάτσε να πιούμε ένα κρασί, να ταξιδέψουμε παρέα εγώ, ο Άσιμος ...

Τα παιδιά που δε θα φτάσουν...

    (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ)   Ένα πενηντα εφτά για πάντα θα στοιχειώνει τα όνειρα σας, θα κοιμάστε, θα μασάτε, μα θα βρίσκεται μπροστά σας. Θα γλεντάτε, θα γελάτε, δεξιώσεις και βιλάρες, μα θα βρίσκεται μπροστά σας να το ξέρετε,  φαμφάρες. Θα υπογράφετε εγκυκλίους, θα ψηφίζετε και νόμους, τους φτωχούς θα κυνηγάτε και θα βγάζετε και λόγους. Θα προσφέρετε τα πάντα γη και ύδωρ στους λεφτάδες, μα θα βρίσκετε μπροστά σας των θυμάτων τις μανάδες. Ένα τρένο, κάποια νύχτα στην κοιλάδα των Τεμπών, θα στοιχειώνει τα όνειρα σας όσα χρόνια κι αν περάσουν. Είσαι υπουργός μεγάλος. Έχεις χρήμα. Και λοιπόν; Θα σε κυνηγούν για πάντα τα παιδιά που δε θα φτάσουν! Πενηντα εφτά ψυχές  σας κοιτούν όταν μιλάτε, όταν είστε διακοπές όταν βγαίνετε να φάτε. Όταν λέτε πως για όλα "ήταν ανθρώπινο το λάθος", όταν κάνετε γαργάρα πως απέτυχε το κράτος. Όσα χρόνια κι αν περάσουν τα παιδιά θα ταξιδεύουν, τα παιδικά δωμάτια τους πάντα θα τα  περιμένουν. Στα στιχάκια που γραφτήκαν και...