Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

"Εμπαιγμός" όπως λέμε..."σύσκεψη"...

 




Έχοντας ξεπεράσει τα 30 χρόνια στη δουλειά, έχω να θυμηθώ, πολλές "συσκέψεις"...Και πιστεύω πως υπάρχει μία προσωπική εμπειρία, (συγνώμη για τον πρώτο ενικό), που μου επιτρέπει να εκφράσω την άποψη ότι: Στην Ελλάδα η λέξη "σύσκεψη" αποτελεί "συνώνυμο" της λέξης "εμπαιγμός"...Για παράδειγμα, είναι γνωστή η κατάσταση φέτος σε βάρος των αμπελουργών της Κρήτης. Κι όμως...Βγαίνει η Περιφέρεια Κρήτης και προσωπικά ο περιφερειάρχης και λένε.."διοργανώνουμε σύσκεψη"...Ο.Κ.

Αλλά μια ερώτηση βρε παιδιά...

Ο υπουργός ο σημερινός Γιώργος Γεωργαντάς, αλλά και ο προηγούμενος Σπήλιος Λιβανός, αλλά και ο προπροηγούμενος Μάκης Βορίδης και πάει λέγοντας...τι χρειαζόταν; Μία σύσκεψη για να μάθει ότι τα σταφύλια στην Κρήτη πλήττονται από την κλιματική αλλαγή; Θέλετε να αναφερθώ και στον Σταύρο Αραχωβίτη του ΣΥΡΙΖΑ; Και στον προκάτοχο του Βαγγέλη Αποστόλου;...Θέλετε να πάμε και πιο πίσω; Μα είπα στην αρχή...30 και πλέον χρόνια στη δουλειά και πάντα όταν ακούγαμε "σύσκεψη" ξέραμε ότι δεν θα γίνει τίποτα...

 

"Κάνε μια σύσκεψη. Μπορείς"...

 

Όταν δεν υπάρχει η πολιτική βούληση, ο κάθε υπουργός αρέσκεται στις συσκέψεις...Μπορώ να ξεχωρίσω υπουργούς που έδειχναν ενδιαφέρον αλλά, η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα... 

Για παράδειγμα ο Σταύρος Αραχωβίτης...Θεωρώ ότι είχε ενδιαφέρον. Ήρθε άλλωστε και περιόδευε διαρκώς στον τόπο παραγωγής στην Κρήτη και αλώνιζε την Ελλάδα και το κάνει και ακόμα ως υπεύθυνος Αγροτικού του ΣΥΡΙΖΑ...Αλλά ήταν για λίγο καιρό υπουργός γιατί ήρθαν οι εκλογές. Πιο παλιά, επί Κώστα Καραμανλή, γνώστης των θεμάτων και θα έλεγα δείχνοντας ενδιαφέρον, ήταν και ο Αλέξανδρος Κοντός...

Αλλά ξαναλέω...Συσκέψεις που να δώσουν πραγματικές λύσεις στα προβλήματα των αγροτοκτηνοτρόφων, δεν μπορώ να θυμηθώ...

Συγνώμη, κιόλας δηλαδή...

Χρειάζεται να πάμε σε σύσκεψη για να δούμε ότι ιδιαίτερα σήμερα, η κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να δώσει κίνητρα στους αγρότες να μειώσουν το κόστος παραγωγής και να παράγουν τρόφιμα για το λαό ;  

Και ότι από μόνος του ο υπουργός θα πρέπει να κατέβει στην ύπαιθρο, να μιλήσει με τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους, να ανέβει στην Αθήνα και αμέσως... Μα αμέσως, όμως, να πάρει αποφάσεις άμεσα. Μα άμεσα υλοποιήσιμες;

Αποζημιώσεις; Ναι. Επιδοτήσεις; Ναι. Ρυθμίσεις χρεών; Εννοείται. Ό,τι μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να παράγουν...

Αλλιώς..."κάνε κι εσύ μια σύσκεψη. Μπορείς. Έτσι, για να κερδίζεις χρόνο"...Γιατί ο απλός κόσμος τι λέει; "Είδες; Ενδιαφέρεται για μας"...Άσχετα που κατά βάθος, ο κάθε εξουσιαστής (τοπικά και κεντρικά), κερδίζει χρόνο και εντυπώσεις...κάνοντας μόνο μία σύσκεψη...

 

Υπάρχει η εξήγηση

 

Γιατί όμως η σύσκεψη σημαίνει "εμπαιγμός"; Σημαίνει "εκτόνωση της οργής"; Διότι στην Ελλάδα οι κυβερνώντες δεν ήταν πραγματικά ποτέ, στο πλευρό του ανθρώπου της υπαίθρου και διοργάνωναν συσκέψεις επί συσκέψεων, με γαλλικό καφέ και κουλουράκια για...βουτήματα...

Χ.Π.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Των παιδιών σας τις κραυγές"

  ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, οι ψυχές θα κατεβαίνουν στην Κοιλάδα των Τεμπών, οι γονείς τους στις πλατείες θα ξεχάσουνε τον πόνο, γιατί θα΄χουν στην καρδιά τους τα χεράκια των παιδιών. Κάθε 28 Φλεβάρη ο λαός θα πλημμυρίζει, δρόμους, πάρκα και πλατείες και θα φέρνει ανατροπές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές" Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, να μην ξεχαστούν τα Τέμπη μέχρι να΄ρθει η στιγμή τα παιδιά που ταξιδεύουν νά'χουν πάλι οξυγόνο, θα ξανάρθει η ελπίδα αν γλιτώσει το παιδί. Κάθε 28 Φλεβάρη κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ένα τρένο θα σφυρίζει στου λαού μας τις καρδιές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές". ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΡΙΤΗ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025

Αναλαμβάνω την ευθύνη...

 (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ)    Αναλαμβάνω την ευθύνη όπως της νιότης τις στιγμές, τότε που ζούσαμε στο "τώρα" και ταξιδεύαμε στο "χθες", κιθάρες ροκ και συναυλίες μπουφάν δερμάτινο, ροκ μπαρ, μετά ξημέρωναν οι μέρες καφές κι αμέσως για δουλειά. Και ναι, περάσανε τα χρόνια τα φιλαράκια έχουν χαθεί, τώρα στο σπίτι σε σαλόνια παιδιά, γυναίκα και TV, φωτογραφίες και φιλμάκια μας έχουν μείνει τώρα πια, κι αν γράφω ετούτα τα στιχάκια το κάνω για κείνα τα παιδιά. Κάτι παιδιά έρχονται τώρα και μου ματώνουν την ψυχή, θυμίζοντας μου κάτι χρόνια με μπίρα, ροκ και μουσική, με μελωδίες στις κιθάρες που μας γυρίζουνε "αλλού", πλατείες, στέκια και αλάνες, κι εμείς παρέα με τον "Φλου". Αναλαμβάνω την ευθύνη να ταξιδέψω μακριά, στο χρόνο, πίσω που αφήνει μια απροσάρμοστη γενιά, τώρα ο καθένας έχει μείνει να ταξιδεύει διαρκώς, κάτι παλιές φωτογραφίες τώρα κοιτάζω μοναχός. Γι αυτό σου λέω ρε μεγάλε κάτσε να πιούμε ένα κρασί, να ταξιδέψουμε παρέα εγώ, ο Άσιμος ...

Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας

  (Στίχοι: Χριστόφορος Παπαδάκης) Τον κόσμο τότε λέγαμε θ΄αλλάζαμε μα τώρα μεγαλώσαμε μωρό μου, ο κόσμος δεν αλλάζει τόσο εύκολα γι αυτό σου λέω, αγάπη μόνο δώσ' μου. Στα χρόνια που περάσαν, στα τραγούδια μας, στα όνειρα, στο φως και στα σκοτάδια, ανθρώποι στη ζωή μας ήρθαν κι έφυγαν ψυχές που μας αφήσανε σημάδια, στα λόγια τα σκληρά μα και τα χάδια. Κοιτάγαμε κατάματα τον ήλιο μας μα τώρα μας τον πήραν και φοβάμαι, κοιτάζοντας τριγύρω την κατάντια μας πού θέλαμε να πάμε, δε θυμάμαι, μα πόσο άλλο πια θα τους κοιτάμε. Ο κόσμος που αγαπούσαμε δεν άντεξε γυαλί ήταν, που λες και έχει σπάσει, και όλα όσα λέγαμε σαν ποιήματα νομίζω ότι πια τα΄χω ξεχάσει, στο χάος ενός κόσμου που έχει χάσει. Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας που όσο κι αν το γράφω δεν τελειώνει, στο τέλος κάπου χάθηκαν οι αγάπες μας κι ο κόσμος είναι χιόνι που όλο λειώνει. Σαν νότες μιας ξεκούρδιστης κιθάρας μου ακούγονται ξυράφια στον αέρα, σκοτώνουν τις μπαλάντες της λαχτάρας μου και δεν με προχωράνε παραπέρα. Σαν ροκ ...