Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

"2H MATIA" - ΚΡΗΤΗ ΤV Η σωτηρία της αγροτικής παραγωγής - Μία ακόμη προφητική εκπομπή για όσα βιώνει σήμερα ο λαός μας....

 

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2015  
Αγρότες και κορυφαίοι ερευνητής της Κρήτης, μιλούσαν για την κατάσταση της αγροτικής μας οικονομίας και εξηγούσαν τους λόγους και τους τρόπους, για να ξαναπάρει μπρος η μηχανή παραγωγής των προϊόντων μας. 
Η κάμερα της εκπομπής 2η Ματιά της ΚΡΗΤΗ ΤV, (που αποτελούσε τότε μία εκπομπή ντοκιμαντέρ στο οποίο συμμετείχε κάθε φορά και άλλος συνάδελφος από τον σταθμό), έχει εικόνες πρωτοφανούς καταστροφής από τις πλημμύρες εκείνου του χειμώνα, που κόβουν την ανάσα.
Μεταξύ των επιστημόνων που μίλησαν τότε στην εκπομπή, ήταν και ο πρώην ερευνητής αμπέλου - γεωπόνος Βαγγέλης Βαρδάκης, που πρόσφατα έφυγε από κοντά μας.
Εμείς, λοιπόν, τα λέγαμε και συνεχίζουμε να τα λέμε με όποια κυβέρνηση και αν βρίσκεται στην εξουσία.
Αλλά σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, βλέπουμε πως η Ελλάδα βυθίζεται σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση, που αν είχε βάλει μπρος έγκαιρα και σωστά τη μηχανή της παραγωγής των αγροτικών της προϊόντων, θα μπορούσε να αντισταθεί και να προστατέψει τον λαό της...
Αλλά τώρα, ο χειμώνας έρχεται με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους μικρομεσαίους αγρότες και τα λαϊκά νοικοκυριά. 
Τους έχοντες μην τους φοβάστε. Αυτοί θα επιβιώσουν και ίσως, βέβαια να γίνουν ακόμα πλουσιότεροι...

 

 

Σχόλια

  1. Άν δηλώσεις αυτοκίνητο χωρίς εισόδημα αυτόματα το κράτος βάζει τεκμήριο και φορολογεί. Αν τιμτιμολογισεις 10 τόνους λάδι χωρίς χωρίς στοιχεία εργατών φορολογησε στο 100% δεν θα έπρεπε αφού εργάτες νόμιμοι δεν υπάρχουν και η εργασία είναι μαύρη αυτά τα 7000 ευρω πού απαιτούνται για να μαζευτούν οι10 τόννοι το λάδι αυτεπάγγελτα να εκπίπτουν της φορολογίας; δύο μέτρα και δύο σταθμά

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Των παιδιών σας τις κραυγές"

  ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, οι ψυχές θα κατεβαίνουν στην Κοιλάδα των Τεμπών, οι γονείς τους στις πλατείες θα ξεχάσουνε τον πόνο, γιατί θα΄χουν στην καρδιά τους τα χεράκια των παιδιών. Κάθε 28 Φλεβάρη ο λαός θα πλημμυρίζει, δρόμους, πάρκα και πλατείες και θα φέρνει ανατροπές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές" Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, να μην ξεχαστούν τα Τέμπη μέχρι να΄ρθει η στιγμή τα παιδιά που ταξιδεύουν νά'χουν πάλι οξυγόνο, θα ξανάρθει η ελπίδα αν γλιτώσει το παιδί. Κάθε 28 Φλεβάρη κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ένα τρένο θα σφυρίζει στου λαού μας τις καρδιές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές". ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΡΙΤΗ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025

Αναλαμβάνω την ευθύνη...

 (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ)    Αναλαμβάνω την ευθύνη όπως της νιότης τις στιγμές, τότε που ζούσαμε στο "τώρα" και ταξιδεύαμε στο "χθες", κιθάρες ροκ και συναυλίες μπουφάν δερμάτινο, ροκ μπαρ, μετά ξημέρωναν οι μέρες καφές κι αμέσως για δουλειά. Και ναι, περάσανε τα χρόνια τα φιλαράκια έχουν χαθεί, τώρα στο σπίτι σε σαλόνια παιδιά, γυναίκα και TV, φωτογραφίες και φιλμάκια μας έχουν μείνει τώρα πια, κι αν γράφω ετούτα τα στιχάκια το κάνω για κείνα τα παιδιά. Κάτι παιδιά έρχονται τώρα και μου ματώνουν την ψυχή, θυμίζοντας μου κάτι χρόνια με μπίρα, ροκ και μουσική, με μελωδίες στις κιθάρες που μας γυρίζουνε "αλλού", πλατείες, στέκια και αλάνες, κι εμείς παρέα με τον "Φλου". Αναλαμβάνω την ευθύνη να ταξιδέψω μακριά, στο χρόνο, πίσω που αφήνει μια απροσάρμοστη γενιά, τώρα ο καθένας έχει μείνει να ταξιδεύει διαρκώς, κάτι παλιές φωτογραφίες τώρα κοιτάζω μοναχός. Γι αυτό σου λέω ρε μεγάλε κάτσε να πιούμε ένα κρασί, να ταξιδέψουμε παρέα εγώ, ο Άσιμος ...

Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας

  (Στίχοι: Χριστόφορος Παπαδάκης) Τον κόσμο τότε λέγαμε θ΄αλλάζαμε μα τώρα μεγαλώσαμε μωρό μου, ο κόσμος δεν αλλάζει τόσο εύκολα γι αυτό σου λέω, αγάπη μόνο δώσ' μου. Στα χρόνια που περάσαν, στα τραγούδια μας, στα όνειρα, στο φως και στα σκοτάδια, ανθρώποι στη ζωή μας ήρθαν κι έφυγαν ψυχές που μας αφήσανε σημάδια, στα λόγια τα σκληρά μα και τα χάδια. Κοιτάγαμε κατάματα τον ήλιο μας μα τώρα μας τον πήραν και φοβάμαι, κοιτάζοντας τριγύρω την κατάντια μας πού θέλαμε να πάμε, δε θυμάμαι, μα πόσο άλλο πια θα τους κοιτάμε. Ο κόσμος που αγαπούσαμε δεν άντεξε γυαλί ήταν, που λες και έχει σπάσει, και όλα όσα λέγαμε σαν ποιήματα νομίζω ότι πια τα΄χω ξεχάσει, στο χάος ενός κόσμου που έχει χάσει. Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας που όσο κι αν το γράφω δεν τελειώνει, στο τέλος κάπου χάθηκαν οι αγάπες μας κι ο κόσμος είναι χιόνι που όλο λειώνει. Σαν νότες μιας ξεκούρδιστης κιθάρας μου ακούγονται ξυράφια στον αέρα, σκοτώνουν τις μπαλάντες της λαχτάρας μου και δεν με προχωράνε παραπέρα. Σαν ροκ ...