Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Δουλεύουμε για ένα κομμάτι ψωμί; "Όποιος δεν προσαρμόζεται...πεθαίνει"!...

https://provocateur.gr/manners/12136/diaba-zoyme-ta-stafylia-ths-orghs-toy-tzon-stainmpek
 


 

 

Το 80% του εισοδήματος στα φτωχά νοικοκυριά «πηγαίνει» σε ενοίκια και τρόφιμα! Ποιος το λέει αυτό; Μα...η Ελληνική Στατιστική Αρχή...Πότε δημοσιεύτηκαν τα στοιχεία; Χθες... 

Η μέση ετήσια δαπάνη των ελληνικών νοικοκυριών για αγορές, κατά το έτος 2021, ανήλθε στα 1.419,79 το μήνα, καταγράφοντας αύξηση, σε τρέχουσες τιμές 6,6% και σε σταθερές τιμές 1,4%, σε σχέση με το έτος 2020.

Τα νοικοκυριά που διαμένουν σε ενοικιασμένη κατοικία δαπανούν το 18,9% του προϋπολογισμού τους, κατά μέσο όρο, για ενοίκιο.

Το μερίδιο της μέσης δαπάνης για είδη διατροφής και μη οινοπνευματώδη ποτά και στέγαση των νοικοκυριών του φτωχότερου 20% του πληθυσμού ανέρχεται στο 58,1% των δαπανών των νοικοκυριών, ενώ το αντίστοιχο μερίδιο του πλουσιότερου 20% του πληθυσμού ανέρχεται στο 36,3%....

 

Τελικά, γιατί δουλεύουμε;

 

Κι εδώ πραγματικά γεννιέται ένα μεγάλο ερώτημα: "Γιατί δουλεύουμε"; Θέλω να πω δηλαδή, πως ο άνθρωπος δουλεύει για να φάει. Για να εξασφαλίσει την στέγαση του. Αλλά δεν δουλεύει μόνο γι αυτά. Δουλεύει και για χίλια δυο άλλα πράγματα. Να μπορεί να απολαμβάνει τις ομορφιές της ζωής που για να το κάνει αυτό θα πρέπει να έχει χρόνο και φυσικά...χρήμα...Τώρα βέβαια θα μου πεις..."Μα όσοι δεν δουλεύουν καθόλου, έχουν όσο χρόνο θέλουν"...Μα ασφαλώς...Μόνο που δεν έχουν...χρήματα...

 

"Όποιος δεν προσαρμόζεται πεθάνει"...

 

Τώρα, βέβαια, τα είπε ο κ. Πέτσας..."Όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει"...Τι σημαίνει όμως "να προσαρμοστούμε";... 


Φαντάζομαι πως για τους έχοντες, δεν συντρέχουν λόγοι "προσαρμογής"...Εκείνοι έτσι κι αλλιώς θα συνεχίσουν να έχουν. Μπορεί βέβαια τα "υπερκέρδη να γίνουν..."κέρδη"... Εντάξει...Μικρό το κακό για τους έχοντες...

Τι σημαίνει όμως "προσαρμογή" για τους "μη έχοντες"; Και για να το πούμε πιο κοφτά....για τους "φτωχούς"; Σημαίνει πως "αν κρυώνει το παιδί μου αλλά το ρεύμα έχει φτάσει στα ύψη, εγώ θα πρέπει να το αφήσω να κρυώνει και απλά να του εξηγήσω την κατάσταση"...

Σημαίνει ακόμα, ότι "δεν θα βάλω πετρέλαιο γιατί είναι στα ύψη η τιμή του...Δεν θα πάρω καυσόξυλα γιατί είναι στα ύψη η τιμή τους...Το ίδιο ισχύει και με το πέλετ"...

Όσο για το φαγητό; "Θα μειώσω και το φαγητό...Θα αγοράζω λιγότερη μερίδα, θα επιλέγω το πιο φτηνό φαγητό, το λιγότερο ποιοτικό...Και γιατί όχι; Ακόμα...καλύτερα να το αφήνω εντελώς νηστικό το παιδί...Να...συνηθίζει βρε αδελφέ... Να...μάθει από τώρα τι θα πει..."προσαρμόζομαι στις καταστάσεις"...

Απόψεις ε; Από ανθρώπους που από το πολύ φαΐ κινδυνεύουν να...πλαντάξουν, την ώρα που εμείς, θα κάνουμε αυτό που εκείνοι μας συμβουλεύουν...Θα...προσαρμοζόμαστε για να μην...πεθάνουμε...

Χ.Π.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Των παιδιών σας τις κραυγές"

  ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, οι ψυχές θα κατεβαίνουν στην Κοιλάδα των Τεμπών, οι γονείς τους στις πλατείες θα ξεχάσουνε τον πόνο, γιατί θα΄χουν στην καρδιά τους τα χεράκια των παιδιών. Κάθε 28 Φλεβάρη ο λαός θα πλημμυρίζει, δρόμους, πάρκα και πλατείες και θα φέρνει ανατροπές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές" Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, να μην ξεχαστούν τα Τέμπη μέχρι να΄ρθει η στιγμή τα παιδιά που ταξιδεύουν νά'χουν πάλι οξυγόνο, θα ξανάρθει η ελπίδα αν γλιτώσει το παιδί. Κάθε 28 Φλεβάρη κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ένα τρένο θα σφυρίζει στου λαού μας τις καρδιές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές". ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΡΙΤΗ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025

Αναλαμβάνω την ευθύνη...

 (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ)    Αναλαμβάνω την ευθύνη όπως της νιότης τις στιγμές, τότε που ζούσαμε στο "τώρα" και ταξιδεύαμε στο "χθες", κιθάρες ροκ και συναυλίες μπουφάν δερμάτινο, ροκ μπαρ, μετά ξημέρωναν οι μέρες καφές κι αμέσως για δουλειά. Και ναι, περάσανε τα χρόνια τα φιλαράκια έχουν χαθεί, τώρα στο σπίτι σε σαλόνια παιδιά, γυναίκα και TV, φωτογραφίες και φιλμάκια μας έχουν μείνει τώρα πια, κι αν γράφω ετούτα τα στιχάκια το κάνω για κείνα τα παιδιά. Κάτι παιδιά έρχονται τώρα και μου ματώνουν την ψυχή, θυμίζοντας μου κάτι χρόνια με μπίρα, ροκ και μουσική, με μελωδίες στις κιθάρες που μας γυρίζουνε "αλλού", πλατείες, στέκια και αλάνες, κι εμείς παρέα με τον "Φλου". Αναλαμβάνω την ευθύνη να ταξιδέψω μακριά, στο χρόνο, πίσω που αφήνει μια απροσάρμοστη γενιά, τώρα ο καθένας έχει μείνει να ταξιδεύει διαρκώς, κάτι παλιές φωτογραφίες τώρα κοιτάζω μοναχός. Γι αυτό σου λέω ρε μεγάλε κάτσε να πιούμε ένα κρασί, να ταξιδέψουμε παρέα εγώ, ο Άσιμος ...

Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας

  (Στίχοι: Χριστόφορος Παπαδάκης) Τον κόσμο τότε λέγαμε θ΄αλλάζαμε μα τώρα μεγαλώσαμε μωρό μου, ο κόσμος δεν αλλάζει τόσο εύκολα γι αυτό σου λέω, αγάπη μόνο δώσ' μου. Στα χρόνια που περάσαν, στα τραγούδια μας, στα όνειρα, στο φως και στα σκοτάδια, ανθρώποι στη ζωή μας ήρθαν κι έφυγαν ψυχές που μας αφήσανε σημάδια, στα λόγια τα σκληρά μα και τα χάδια. Κοιτάγαμε κατάματα τον ήλιο μας μα τώρα μας τον πήραν και φοβάμαι, κοιτάζοντας τριγύρω την κατάντια μας πού θέλαμε να πάμε, δε θυμάμαι, μα πόσο άλλο πια θα τους κοιτάμε. Ο κόσμος που αγαπούσαμε δεν άντεξε γυαλί ήταν, που λες και έχει σπάσει, και όλα όσα λέγαμε σαν ποιήματα νομίζω ότι πια τα΄χω ξεχάσει, στο χάος ενός κόσμου που έχει χάσει. Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας που όσο κι αν το γράφω δεν τελειώνει, στο τέλος κάπου χάθηκαν οι αγάπες μας κι ο κόσμος είναι χιόνι που όλο λειώνει. Σαν νότες μιας ξεκούρδιστης κιθάρας μου ακούγονται ξυράφια στον αέρα, σκοτώνουν τις μπαλάντες της λαχτάρας μου και δεν με προχωράνε παραπέρα. Σαν ροκ ...