Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

"Μόνο οι τεμπέληδες πεινάνε"...Σάχλες!....




Υπήρχαν τα προηγούμενα χρόνια άνθρωποι που έλεγαν..."μόνο οι τεμπέληδες πεινάνε"...Και μπορεί κάποιοι από αυτούς, να επιμένουν να τα λένε και σήμερα...Και ναι...Ζουν...ανάμεσα μας!

Να λοιπόν τι μου έλεγαν σε προηγούμενες δεκαετίες κάποιοι άνθρωποι που τους είχα και σε εκτίμηση..."Ζούμε στην Κρήτη...Μόνο οι τεμπέληδες πεινάνε...Μια βόλτα ρε να βγεις στα τείχη του Ηρακλείου, θα βρεις χόρτα να μαζέψεις να φας εσύ και τα παιδιά σου...Όχι...Δεν δικαιολογείται κανείς να κλαψουρίζει ότι δεν έχει να φάει"...

Αυτοί, βέβαια, που τα έλεγαν είχαν δουλειά...Έπαιρναν και καλά λεφτουδάκια τότε, στις λεγόμενες "καλές εποχές"...Είχαν σπίτι...Και σίγουρα, το μόνο που δεν έβαζαν πολύ συχνά στο τραπέζι τους - καθότι τα μπριζολάκια, τα μοσχαράκια και τα κοτοπουλάκια ήταν στο σύνηθες μενού τους - ήταν τα χόρτα... Και πόσο μάλλον βέβαια, τα χόρτα από τα ενετικά τείχη του Ηρακλείου, που ασφαλώς και θα βρωμάνε καυσαέριο, κόπρανα γατιών και σκυλιών και...κάτουρα μεθυσμένων που "ξαλαφρώνουν" ξημερώματα, αγναντεύοντας τον Κούλε...

 
Κάντο "εικόνα" σήμερα...
 

Αλλά εντάξει...Θα προσπαθήσουμε, λοιπόν, να το κάνουμε"εικόνα"...Ένα πρωί απολύεσαι...Άντε και αποζημιώνεσαι...Τον πρώτο καιρό, έχεις την "καβάντζα" της αποζημίωσης και κάτι εφτακοσάρια στην τράπεζα...Πόσες μέρες θα σου κρατήσουν;...

Πας λοιπόν και μαζεύεις χόρτα τη μια μέρα...Τα βράζεις και τρώτε όλη η οικογένεια...Μετά τι κάνεις; Ξανά χόρτα και την άλλη μέρα; Άντε και βοήθεια από φίλους και συγγενείς...Κι εγώ σου λέω ότι με τούτα και με κείνα, τη "βολεύεις" από φαγητό...Μόνο το φαγητό όμως είναι το θέμα; 

Θέλω να πω δηλαδή, πως η έννοια της "πείνας" δεν αφορά μόνο στην βιολογική μας ανάγκη και ούτε αφορά μόνο στους άνεργους συνανθρώπους μας.

Η "πείνα" με τη γενικότερη έννοια της είναι...Η αδυναμία καθημερινά όλο και περισσότερων ανθρώπων, να πληρώσουν τα δάνεια τους...Να πληρώσουν το ρεύμα, το νερό, το τηλέφωνο, το ενοίκιο και πάει λέγοντας...Να καλύψουν τα έξοδα των σπουδών των παιδιών τους...Να περάσουν ένα όμορφο Σαββατοκύριακο σε μία εκδρομή με την οικογένεια τους..."Πείνα" με τη γενικότερη έννοια, είναι αυτό ακριβώς που βιώνει όχι μόνο σήμερα, αλλά τουλάχιστον από το 2010 και μετά, ο περισσότερος κόσμος στη χώρα μας...Ναι...Ο Ελληνικός λαός βιώνει την πείνα με την σύγχρονη έννοια της και κάποιοι ακόμα πιο φτωχοί συνάνθρωποι, την απόλυτη εξαθλίωση...
 

"Είμαστε υπεύθυνοι για...τη μοίρα μας"...

"Ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τη μοίρα του"...Το έλεγαν κι αυτό...Ώσπου ήρθε ο μνημονιακός μεσαίωνας, να μας διδάξει, ότι είναι πάρα πολύ εύκολο, ένας άνθρωπος από τη μια στιγμή στην άλλη να βρεθεί κυριολεκτικά στο δρόμο...Γι αυτό σου λέω, υπάρχουν άνθρωποι που λένε τέτοιες "σάχλες" και..."ζουν ανάμεσα μας"...

Χ.Π.


 

 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Των παιδιών σας τις κραυγές"

  ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, οι ψυχές θα κατεβαίνουν στην Κοιλάδα των Τεμπών, οι γονείς τους στις πλατείες θα ξεχάσουνε τον πόνο, γιατί θα΄χουν στην καρδιά τους τα χεράκια των παιδιών. Κάθε 28 Φλεβάρη ο λαός θα πλημμυρίζει, δρόμους, πάρκα και πλατείες και θα φέρνει ανατροπές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές" Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, να μην ξεχαστούν τα Τέμπη μέχρι να΄ρθει η στιγμή τα παιδιά που ταξιδεύουν νά'χουν πάλι οξυγόνο, θα ξανάρθει η ελπίδα αν γλιτώσει το παιδί. Κάθε 28 Φλεβάρη κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ένα τρένο θα σφυρίζει στου λαού μας τις καρδιές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές". ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΡΙΤΗ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025

Αναλαμβάνω την ευθύνη...

 (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ)    Αναλαμβάνω την ευθύνη όπως της νιότης τις στιγμές, τότε που ζούσαμε στο "τώρα" και ταξιδεύαμε στο "χθες", κιθάρες ροκ και συναυλίες μπουφάν δερμάτινο, ροκ μπαρ, μετά ξημέρωναν οι μέρες καφές κι αμέσως για δουλειά. Και ναι, περάσανε τα χρόνια τα φιλαράκια έχουν χαθεί, τώρα στο σπίτι σε σαλόνια παιδιά, γυναίκα και TV, φωτογραφίες και φιλμάκια μας έχουν μείνει τώρα πια, κι αν γράφω ετούτα τα στιχάκια το κάνω για κείνα τα παιδιά. Κάτι παιδιά έρχονται τώρα και μου ματώνουν την ψυχή, θυμίζοντας μου κάτι χρόνια με μπίρα, ροκ και μουσική, με μελωδίες στις κιθάρες που μας γυρίζουνε "αλλού", πλατείες, στέκια και αλάνες, κι εμείς παρέα με τον "Φλου". Αναλαμβάνω την ευθύνη να ταξιδέψω μακριά, στο χρόνο, πίσω που αφήνει μια απροσάρμοστη γενιά, τώρα ο καθένας έχει μείνει να ταξιδεύει διαρκώς, κάτι παλιές φωτογραφίες τώρα κοιτάζω μοναχός. Γι αυτό σου λέω ρε μεγάλε κάτσε να πιούμε ένα κρασί, να ταξιδέψουμε παρέα εγώ, ο Άσιμος ...

Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας

  (Στίχοι: Χριστόφορος Παπαδάκης) Τον κόσμο τότε λέγαμε θ΄αλλάζαμε μα τώρα μεγαλώσαμε μωρό μου, ο κόσμος δεν αλλάζει τόσο εύκολα γι αυτό σου λέω, αγάπη μόνο δώσ' μου. Στα χρόνια που περάσαν, στα τραγούδια μας, στα όνειρα, στο φως και στα σκοτάδια, ανθρώποι στη ζωή μας ήρθαν κι έφυγαν ψυχές που μας αφήσανε σημάδια, στα λόγια τα σκληρά μα και τα χάδια. Κοιτάγαμε κατάματα τον ήλιο μας μα τώρα μας τον πήραν και φοβάμαι, κοιτάζοντας τριγύρω την κατάντια μας πού θέλαμε να πάμε, δε θυμάμαι, μα πόσο άλλο πια θα τους κοιτάμε. Ο κόσμος που αγαπούσαμε δεν άντεξε γυαλί ήταν, που λες και έχει σπάσει, και όλα όσα λέγαμε σαν ποιήματα νομίζω ότι πια τα΄χω ξεχάσει, στο χάος ενός κόσμου που έχει χάσει. Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας που όσο κι αν το γράφω δεν τελειώνει, στο τέλος κάπου χάθηκαν οι αγάπες μας κι ο κόσμος είναι χιόνι που όλο λειώνει. Σαν νότες μιας ξεκούρδιστης κιθάρας μου ακούγονται ξυράφια στον αέρα, σκοτώνουν τις μπαλάντες της λαχτάρας μου και δεν με προχωράνε παραπέρα. Σαν ροκ ...