Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει...ανατρέπεται!

 


(ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ "ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ")

 

Πλαστικές απολαύσεις,
χημικά και σκουλίκια,
καυσαέρια, ορμόνες,
βιταμίνες και στρες,

δακρυγόνα και σφαίρες
για την κάθε αλήθεια,
εξουσίες χτυπάνε
και παντού ο χαφιές.

Χρωστικές για την πείνα
και ποτά νοθευμένα,
δηλητήρια σε δόσεις
διαφημίσεις...χαμός,

φονικά και ληστείες
και παιδιά σκοτωμένα,
στις ειδήσεις τα βλέπεις
κάνεις ζάπινγκ και τρως.  


Αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει
ανατρέπεται...
Αυτό το σύστημα δεν φτιάχνει
το γκρεμίζεις...
 

Αυτή η ζωή που ονειρευόμαστε                    
δεν έρχεται...                                                                   
Την κοινωνία που ονειρεύεσαι
τη χτίζεις.                                                                                                                                                                                                                                                                           

Σπάσε λοιπόν την αλυσίδα
που σου φτιάξανε,
δείξε τα δόντια σου στον φόβο
και αντιστάσου,

φτύσε τους όλους για όσα σου΄παν
και σου τάξανε,
και γίνε δρόμος
να περάσουν τα παιδιά σου.

Εκπομπές λάιφ στάιλ
και ειδήσεις σκουπίδια,  
χορηγοί, διαφημίσεις,
συμμορίες παντού,

στο κεφάλι σου μπαίνουν
και σου βάζουν μια βίδα,
να βιδώνουν τη σκέψη
για να είσαι "αλλού".

Ν΄ αγοράζεις με δόσεις
κινητά και σαβούρα,
προσφορές με κονσέρβες βαλβολίνες
σωρό,

να΄χεις πάντα στα μάτια
μια μεγάλη θολούρα,
να σου λένε "προχώρα" και να λες
"δε μπορώ"!
 
Αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει
ανατρέπεται...
Αυτό το σύστημα δεν φτιάχνει
το γκρεμίζεις...
 

Αυτή η ζωή που ονειρευόμαστε                    
δεν έρχεται...                                                                   
Την κοινωνία που ονειρεύεσαι
τη χτίζεις.                                                                                                                                                                                                                                                                           

Σπάσε λοιπόν την αλυσίδα
που σου φτιάξανε,
δείξε τα δόντια σου στον φόβο
και αντιστάσου,

φτύσε τους όλους για όσα σου΄παν
και σου τάξανε,
και γίνε δρόμος
να περάσουν τα παιδιά σου.

Διακοπές για τους λίγους
και για μας διαφημίσεις,
στη δουλειά σου να λιώνεις
μα παντού να χρωστάς,

να σου λένε "ποτέ για όλα αυτά
μη μιλήσεις,
γιατί έχεις μαλάκα ένα πιάτο
να φας"!

Να πληρώνεις τα πάντα
κι ας τα έχεις πληρώσει,
μια ζωή να πληρώνεις
μα να ζεις τη μισή,

σου μιλούν για επενδύσεις
και σε έχουν ναρκώσει,
να κοιμάσαι την ώρα που πουλούν
το ΕΣΥ.


Αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει
ανατρέπεται...
Αυτό το σύστημα δεν φτιάχνει
το γκρεμίζεις...

Αυτή η ζωή που ονειρευόμαστε                    
δεν έρχεται...                                                                   
Την κοινωνία που ονειρεύεσαι
τη χτίζεις.                                                                                                                                                                                                                                                                           

Σπάσε λοιπόν την αλυσίδα
που σου φτιάξανε,
δείξε τα δόντια σου στον φόβο
και αντιστάσου,

φτύσε τους όλους για όσα σου΄παν
και σου τάξανε,
και γίνε δρόμος
να περάσουν τα παιδιά σου.
Ναι γίνε δρόμος να περάσουν....τα όνειρα σου!!!  

(ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ - ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ  ΔΕΥΤΕΡΑ 18 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024 - xrispapadakis@gmail.com)

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Των παιδιών σας τις κραυγές"

  ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, οι ψυχές θα κατεβαίνουν στην Κοιλάδα των Τεμπών, οι γονείς τους στις πλατείες θα ξεχάσουνε τον πόνο, γιατί θα΄χουν στην καρδιά τους τα χεράκια των παιδιών. Κάθε 28 Φλεβάρη ο λαός θα πλημμυρίζει, δρόμους, πάρκα και πλατείες και θα φέρνει ανατροπές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές" Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, να μην ξεχαστούν τα Τέμπη μέχρι να΄ρθει η στιγμή τα παιδιά που ταξιδεύουν νά'χουν πάλι οξυγόνο, θα ξανάρθει η ελπίδα αν γλιτώσει το παιδί. Κάθε 28 Φλεβάρη κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ένα τρένο θα σφυρίζει στου λαού μας τις καρδιές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές". ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΡΙΤΗ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025

Αναλαμβάνω την ευθύνη...

 (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ)    Αναλαμβάνω την ευθύνη όπως της νιότης τις στιγμές, τότε που ζούσαμε στο "τώρα" και ταξιδεύαμε στο "χθες", κιθάρες ροκ και συναυλίες μπουφάν δερμάτινο, ροκ μπαρ, μετά ξημέρωναν οι μέρες καφές κι αμέσως για δουλειά. Και ναι, περάσανε τα χρόνια τα φιλαράκια έχουν χαθεί, τώρα στο σπίτι σε σαλόνια παιδιά, γυναίκα και TV, φωτογραφίες και φιλμάκια μας έχουν μείνει τώρα πια, κι αν γράφω ετούτα τα στιχάκια το κάνω για κείνα τα παιδιά. Κάτι παιδιά έρχονται τώρα και μου ματώνουν την ψυχή, θυμίζοντας μου κάτι χρόνια με μπίρα, ροκ και μουσική, με μελωδίες στις κιθάρες που μας γυρίζουνε "αλλού", πλατείες, στέκια και αλάνες, κι εμείς παρέα με τον "Φλου". Αναλαμβάνω την ευθύνη να ταξιδέψω μακριά, στο χρόνο, πίσω που αφήνει μια απροσάρμοστη γενιά, τώρα ο καθένας έχει μείνει να ταξιδεύει διαρκώς, κάτι παλιές φωτογραφίες τώρα κοιτάζω μοναχός. Γι αυτό σου λέω ρε μεγάλε κάτσε να πιούμε ένα κρασί, να ταξιδέψουμε παρέα εγώ, ο Άσιμος ...

Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας

  (Στίχοι: Χριστόφορος Παπαδάκης) Τον κόσμο τότε λέγαμε θ΄αλλάζαμε μα τώρα μεγαλώσαμε μωρό μου, ο κόσμος δεν αλλάζει τόσο εύκολα γι αυτό σου λέω, αγάπη μόνο δώσ' μου. Στα χρόνια που περάσαν, στα τραγούδια μας, στα όνειρα, στο φως και στα σκοτάδια, ανθρώποι στη ζωή μας ήρθαν κι έφυγαν ψυχές που μας αφήσανε σημάδια, στα λόγια τα σκληρά μα και τα χάδια. Κοιτάγαμε κατάματα τον ήλιο μας μα τώρα μας τον πήραν και φοβάμαι, κοιτάζοντας τριγύρω την κατάντια μας πού θέλαμε να πάμε, δε θυμάμαι, μα πόσο άλλο πια θα τους κοιτάμε. Ο κόσμος που αγαπούσαμε δεν άντεξε γυαλί ήταν, που λες και έχει σπάσει, και όλα όσα λέγαμε σαν ποιήματα νομίζω ότι πια τα΄χω ξεχάσει, στο χάος ενός κόσμου που έχει χάσει. Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας που όσο κι αν το γράφω δεν τελειώνει, στο τέλος κάπου χάθηκαν οι αγάπες μας κι ο κόσμος είναι χιόνι που όλο λειώνει. Σαν νότες μιας ξεκούρδιστης κιθάρας μου ακούγονται ξυράφια στον αέρα, σκοτώνουν τις μπαλάντες της λαχτάρας μου και δεν με προχωράνε παραπέρα. Σαν ροκ ...