Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Να ονειρευτούμε τη ζωή, που μας αξίζει...

Εικόνα
Γράφει:

 

 


 (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ)

Είναι το σύστημα αυτό, που μας διατάζει
ότι δεν πρέπει να σηκώνουμε κεφάλι,
πως ό,τι βλέπουμε είναι μια παραζάλη
είναι καθρέφτης μας ο κόσμος και μας μοιάζει.

Είναι το σύστημα αυτό, που μας διατάζει
να μην μιλάμε όταν βλέπουμε τη βία,
να τη σεβόμαστε την κάθε εξουσία
και να γελάμε όταν αυτή θα μας βιάζει.

Μα δεν μπορώ να τους αντέξω ρε παιδιά
είμαι σε φάση που θ΄αρχίσω να φωνάζω,
θα τη σηκώσω επιτέλους τη γροθιά
και θα χτυπήσω το μαχαίρι να το σπάσω.

Όσο δεν βγάζω από μέσα μου θυμό
τόσο μαζεύεται και γίνεται μπουρλότο,
ξέρω πως είμαι ένας αδύναμος κι εγώ
μα θα τα σπάσω, όλα μια μέρα, ρε γαμώτο.

Είναι το σύστημα αυτό, που μας κουρδίζει
να λέμε "μάλιστα" και στους βασανιστές μας,
να χαμηλώνουμε το βλέμμα στους ληστές μας
και στον κάθενά, τη ζωή μας που μαυρίζει.

Είναι το σύστημα αυτό, που μας κουρδίζει
να συνηθίζουμε στο άδικο του κόσμου,
έλα λοιπόν εδώ κοντά για λίγο φως μου
να ονειρευτούμε τη ζωή, που μας αξίζει.

 (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ - xrispapadakis@gmail.com - ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2024)

Labels:

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Των παιδιών σας τις κραυγές"

Γράφει:
  ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, οι ψυχές θα κατεβαίνουν στην Κοιλάδα των Τεμπών, οι γονείς τους στις πλατείες θα ξεχάσουνε τον πόνο, γιατί θα΄χουν στην καρδιά τους τα χεράκια των παιδιών. Κάθε 28 Φλεβάρη ο λαός θα πλημμυρίζει, δρόμους, πάρκα και πλατείες και θα φέρνει ανατροπές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές" Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, να μην ξεχαστούν τα Τέμπη μέχρι να΄ρθει η στιγμή τα παιδιά που ταξιδεύουν νά'χουν πάλι οξυγόνο, θα ξανάρθει η ελπίδα αν γλιτώσει το παιδί. Κάθε 28 Φλεβάρη κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ένα τρένο θα σφυρίζει στου λαού μας τις καρδιές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές". ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΡΙΤΗ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025
Δημοσίευση σχολίου
ΓΥΡΙΣΤΕ ΣΕΛΙΔΑ

Αναλαμβάνω την ευθύνη...

Γράφει:
 (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ)    Αναλαμβάνω την ευθύνη όπως της νιότης τις στιγμές, τότε που ζούσαμε στο "τώρα" και ταξιδεύαμε στο "χθες", κιθάρες ροκ και συναυλίες μπουφάν δερμάτινο, ροκ μπαρ, μετά ξημέρωναν οι μέρες καφές κι αμέσως για δουλειά. Και ναι, περάσανε τα χρόνια τα φιλαράκια έχουν χαθεί, τώρα στο σπίτι σε σαλόνια παιδιά, γυναίκα και TV, φωτογραφίες και φιλμάκια μας έχουν μείνει τώρα πια, κι αν γράφω ετούτα τα στιχάκια το κάνω για κείνα τα παιδιά. Κάτι παιδιά έρχονται τώρα και μου ματώνουν την ψυχή, θυμίζοντας μου κάτι χρόνια με μπίρα, ροκ και μουσική, με μελωδίες στις κιθάρες που μας γυρίζουνε "αλλού", πλατείες, στέκια και αλάνες, κι εμείς παρέα με τον "Φλου". Αναλαμβάνω την ευθύνη να ταξιδέψω μακριά, στο χρόνο, πίσω που αφήνει μια απροσάρμοστη γενιά, τώρα ο καθένας έχει μείνει να ταξιδεύει διαρκώς, κάτι παλιές φωτογραφίες τώρα κοιτάζω μοναχός. Γι αυτό σου λέω ρε μεγάλε κάτσε να πιούμε ένα κρασί, να ταξιδέψουμε παρέα εγώ, ο Άσιμος ...
Δημοσίευση σχολίου
ΓΥΡΙΣΤΕ ΣΕΛΙΔΑ

Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας

Γράφει:
  (Στίχοι: Χριστόφορος Παπαδάκης) Τον κόσμο τότε λέγαμε θ΄αλλάζαμε μα τώρα μεγαλώσαμε μωρό μου, ο κόσμος δεν αλλάζει τόσο εύκολα γι αυτό σου λέω, αγάπη μόνο δώσ' μου. Στα χρόνια που περάσαν, στα τραγούδια μας, στα όνειρα, στο φως και στα σκοτάδια, ανθρώποι στη ζωή μας ήρθαν κι έφυγαν ψυχές που μας αφήσανε σημάδια, στα λόγια τα σκληρά μα και τα χάδια. Κοιτάγαμε κατάματα τον ήλιο μας μα τώρα μας τον πήραν και φοβάμαι, κοιτάζοντας τριγύρω την κατάντια μας πού θέλαμε να πάμε, δε θυμάμαι, μα πόσο άλλο πια θα τους κοιτάμε. Ο κόσμος που αγαπούσαμε δεν άντεξε γυαλί ήταν, που λες και έχει σπάσει, και όλα όσα λέγαμε σαν ποιήματα νομίζω ότι πια τα΄χω ξεχάσει, στο χάος ενός κόσμου που έχει χάσει. Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας που όσο κι αν το γράφω δεν τελειώνει, στο τέλος κάπου χάθηκαν οι αγάπες μας κι ο κόσμος είναι χιόνι που όλο λειώνει. Σαν νότες μιας ξεκούρδιστης κιθάρας μου ακούγονται ξυράφια στον αέρα, σκοτώνουν τις μπαλάντες της λαχτάρας μου και δεν με προχωράνε παραπέρα. Σαν ροκ ...
Δημοσίευση σχολίου
ΓΥΡΙΣΤΕ ΣΕΛΙΔΑ