Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας

 


(Στίχοι: Χριστόφορος Παπαδάκης)


Τον κόσμο τότε λέγαμε θ΄αλλάζαμε
μα τώρα μεγαλώσαμε μωρό μου,
ο κόσμος δεν αλλάζει τόσο εύκολα
γι αυτό σου λέω, αγάπη μόνο δώσ' μου.
Στα χρόνια που περάσαν, στα τραγούδια μας,
στα όνειρα, στο φως και στα σκοτάδια,
ανθρώποι στη ζωή μας ήρθαν κι έφυγαν
ψυχές που μας αφήσανε σημάδια,
στα λόγια τα σκληρά μα και τα χάδια.

Κοιτάγαμε κατάματα τον ήλιο μας
μα τώρα μας τον πήραν και φοβάμαι,
κοιτάζοντας τριγύρω την κατάντια μας
πού θέλαμε να πάμε, δε θυμάμαι,
μα πόσο άλλο πια θα τους κοιτάμε.
Ο κόσμος που αγαπούσαμε δεν άντεξε
γυαλί ήταν, που λες και έχει σπάσει,
και όλα όσα λέγαμε σαν ποιήματα
νομίζω ότι πια τα΄χω ξεχάσει,
στο χάος ενός κόσμου που έχει χάσει.

Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας
που όσο κι αν το γράφω δεν τελειώνει,
στο τέλος κάπου χάθηκαν οι αγάπες μας
κι ο κόσμος είναι χιόνι που όλο λειώνει.

Σαν νότες μιας ξεκούρδιστης κιθάρας μου
ακούγονται ξυράφια στον αέρα,
σκοτώνουν τις μπαλάντες της λαχτάρας μου
και δεν με προχωράνε παραπέρα.


Σαν ροκ που ασυμβίβαστα τραγούδαγα
για έναν άλλο κόσμο που αντέχει,
κι αν τώρα έχω ξεχάσει τα "πατήματα"
και σπάνε οι χορδές μου όταν βρέχει,
να ξέρεις μόνο αγάπη ότι έχει.
Περάσανε τα χρόνια και χαθήκαμε
στης θάλασσας τα κύματα και πάμε,
αναζητώντας πάντα την Ιθάκη μας
μ΄εκείνους που κρυώνουν και πεινάνε,
κουράστηκαν αγάπη να ζητάνε.

Τον κόσμο που σου έταξα δεν μπόρεσα
στο τέλος να τον φέρω στη ζωή μας,
τρελοί και συμμορίες μας την πέφτουνε
που παίζουν και γελούν πάντα μαζί μας,
μα δεν μπορούν να κλέψουν την ψυχή μας.
Κουμπάκια με πυρηνικά και θάνατο,
σκοτώνουν τα παιδιά και την ελπίδα,
στα μάτια ειρηνοποιών ανέραστων,
που μένουν θεατές στην καταιγίδα
σ΄ένα ταξίδι, που έχει χάσει την πυξίδα.
 

Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας
που όσο και αν το γράφω, δεν τελειώνει,
στο τέλος κάπου χάθηκαν οι αγάπες μας
κι ο κόσμος είναι χιόνι που όλο λειώνει.

Σαν νότες μιας ξεκούρδιστης κιθάρας μου
σαν όνειρα που γίνονται αυταπάτη,
μα τα στιχάκια δάκρυα απ΄τα μάτια σου
κι αυτό νομίζω, λέγεται...Αγάπη.

(ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2024)





Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Όσους μου λένε "σ΄ αγαπώ"...

Έρχονται μέρες που τους βλέπεις να γελάνε να σου υπόσχονται μεγάλες εποχές, αλλά μετά, έρχονται πάλι οι βροχές καθώς θα βλέπεις τις χαρές να προσπερνάνε. Έρχονται ώρες που πιστεύεις σε χαρές κάθεσαι κάτω και σκουπίζεις τον ιδρώτα, αλλά σε γέλασαν και πάλι, όπως πρώτα και συνεχίζεις να σκαλίζεις τις πληγές. Έρχονται χρόνια που δεν ξέρεις να γελάς αντέχεις όμως και παλεύεις στη ζωή σου, κάτι αγάπες ήρθαν για λίγο στην ψυχή σου, αλλά τις έχασες και τις αναζητάς. Έρχονται όνειρα που βλέπεις διαρκώς μα στο ξημέρωμα γίνονται εφιάλτες, και όλο πνίγεσαι σε ωραίες αυταπάτες, αλλά πεθαίνεις, κάθε ώρα, μοναχός. Μα όσα έρθουν θα περάσουν ευτυχώς κι ύστερα πάλι, θα ξανάρθουν και θα φύγουν, είναι ανάποδος ετούτος ο καιρός και όσα γίνονται μπορεί να ξαναγίνουν. Θα΄ρθουν μετά άλλες στιγμές μέσα στο φως που θα σκεφτόμαστε το χθες και θα γελάμε, αλλά ωστόσο θα έχει φύγει η ζωή κι όσους μου λένε "σ΄αγαπώ"... θα τους φοβάμαι.  (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ - ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΠΕΜΠΤΗ 29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ...

"Των παιδιών σας τις κραυγές"

  ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, οι ψυχές θα κατεβαίνουν στην Κοιλάδα των Τεμπών, οι γονείς τους στις πλατείες θα ξεχάσουνε τον πόνο, γιατί θα΄χουν στην καρδιά τους τα χεράκια των παιδιών. Κάθε 28 Φλεβάρη ο λαός θα πλημμυρίζει, δρόμους, πάρκα και πλατείες και θα φέρνει ανατροπές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές" Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, να μην ξεχαστούν τα Τέμπη μέχρι να΄ρθει η στιγμή τα παιδιά που ταξιδεύουν νά'χουν πάλι οξυγόνο, θα ξανάρθει η ελπίδα αν γλιτώσει το παιδί. Κάθε 28 Φλεβάρη κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ένα τρένο θα σφυρίζει στου λαού μας τις καρδιές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές". ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΡΙΤΗ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025

Περιμένω...

  (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ) Ένα χρόνο μετά περιμένω να φτάσεις, ένα τρένο, φωτιά αλλά δεν θα προφτάσεις, υπουργοί και λαός δολοφόνοι και αίμα, ένα χρόνο μετά κι όλα μοιάζουν με ψέμα. Νύχτα φρίκης σαν χθες μια Ελλάδα στο χάος, "όταν φτάσω", μου λες, "θα σε πάρω μπαμπά", μα το τρένο αυτό σαν φλεγόμενος τάφος, καίει αθώες ψυχές που θα γίνουν πουλιά. Ένα χρόνο μετά δικαστές και ρουφιάνοι, ένα σύστημα σάπιο τη συγκάλυψη κάνει, οι φτωχοί να πεθαίνουν από "ανθρώπινο λάθος", να μην βγαίνει ποτέ ότι φταίει το κράτος. Ένα χρόνο μετά κι οι κραυγές δεν θα πάψουν, έχουν γίνει φωτιά τη βρωμιά θα την κάψουν, είναι όλοι μαζί σ' ένα όμορφο τρένο, όταν φτάσεις ρε 'σύ, στείλε μου... Περιμένω... (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ - xrispapadakis@gmail.com  https://www.neakriti.gr/apopseis/2043392_perimeno?fbclid=IwAR3W6Wdgxgz2Jrx8RfqvZEyhyRWAjcigz4NeoqcKSf2MuJy57ZitFkf4vhY - ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2024 ΣΤΟ neakriti.gr - Η ΕΙΚΟΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΑΡΚ...