Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το παγωτό... της αγάπης

 

 

 

Η μητέρα με το κοριτσάκι της ζητιανεύουν σε ένα πεζοδρόμιο, λίγο πιο κάτω από την "Αστόρια"... Ένα άλλο κοριτσάκι με το δικό του αδελφάκι, απ' ό,τι κατάλαβα, περνάνε από μπροστά τους... Το εφηβάκι προσεγγίζει τη μητέρα με το κοριτσάκι στο πεζοδρόμιο και τους προσφέρει δύο παγωτά... Όπως κατάλαβα, αυτά τα παγωτά μόλις τα είχαν αγοράσει τα δύο καλοντυμένα κοριτσάκια, για να κάνουν τη βόλτα τους στο κέντρο της πόλης... Όμως, το μεγαλύτερο παιδί, βλέποντας τη μητέρα και το παιδάκι της να ζητιανεύουν, τους πρόσφερε τα παγωτά, θεωρώντας πως τα είχαν μεγαλύτερη ανάγκη...

Ύστερα κάθισε παραπέρα και με ένα χαμόγελο ικανοποίησης έβλεπε τις δυστυχείς υπάρξεις να απολαμβάνουν το παγωτό, με χαμόγελο κι εκείνες, ενώ με το άλλο χέρι ζητούσαν τη βοήθεια των περαστικών.
Η ώρα ήταν γύρω στις 12:15 το μεσημέρι. Και, ομολογουμένως, ένιωσα περίεργα... Και σκέφτηκα πως τελικά «υπάρχει ελπίδα. Η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί. Και αδικούμε και τους νέους μας λέγοντας διαρκώς πόσο "χαμένοι" στον δικό τους κόσμο είναι. Ας πάψουμε να γενικεύουμε. Και ας κοιτάξουμε καλύτερα. Θα γίνουμε πιο αισιόδοξοι. Θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, τελικά, λαμβάνοντας μαθήματα ανθρωπιάς από τα ίδια τα παιδιά μας»...

Είναι "μαγκιά" να μπορείς...

Άλλωστε, ειδικά σε μια τόσο άσχημη εποχή είναι "μαγκιά" να μπορείς να μοιράζεσαι με τον άλλο πράγματα. Να μπορείς να καταλαβαίνεις πότε ο άλλος έχει την ανάγκη σου. Ότι εσύ μπορεί να μη χρειάζεσαι όσο εκείνος κάτι που έχεις και να του το προσφέρεις δίχως δεύτερη σκέψη. Ας είναι και ένα απλό παγωτό. Αλήθεια... Τι αξία μπορεί να έχει ένα παγωτό, μπροστά στην τεράστια αξία της προσφοράς, δίχως αντάλλαγμα, σε ανθρώπους που έχουν την ανάγκη σου, γιατί οι ίδιοι είναι μέσα στην κοινωνία οι φτωχούληδες του Θεού; Οι σύγχρονοι "άθλιοι" σε μια κοινωνία σαν τη σημερινή, που δεν την λες ούτε ανθρώπινη, ούτε φιλική, απέναντι στους ανθρώπους εκείνους που δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα για να μπορέσουν να υπάρχουν. Έτσι απλά...

Ο άστεγος... δολοφονήθηκε

Η στήλη έγραφε στο φύλλο της περασμένης Τετάρτης για τον άστεγο στα Χανιά... Δυστυχώς, βρέθηκε ότι ο άστεγος που εντοπίστηκε απανθρακωμένος στο κέντρο της πόλης, μέσα σε ένα χάλασμα μετά από φωτιά, είχε δολοφονηθεί... Και πως η πυρκαγιά προκλήθηκε σκοπίμως με τη χρήση εύφλεκτων υλικών, για να εξαφανιστούν τα ίχνη του εγκλήματος. Το πτώμα, συγκεκριμένα, έφερε κακώσεις στο κεφάλι και τον λαιμό. Μα τι λες τώρα... Ποιος μπορεί να το έκανε αυτό; Μάλιστα, εξακριβώθηκε πως το πτώμα ανήκει σε έναν 53χρονο Έλληνα... Δεν το χωράει ανθρώπινος νους... Ποιο είναι αυτό το "τέρας" που έκανε κάτι τέτοιο; Τρομερό...
 

 

Χ.Π.



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Των παιδιών σας τις κραυγές"

  ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, οι ψυχές θα κατεβαίνουν στην Κοιλάδα των Τεμπών, οι γονείς τους στις πλατείες θα ξεχάσουνε τον πόνο, γιατί θα΄χουν στην καρδιά τους τα χεράκια των παιδιών. Κάθε 28 Φλεβάρη ο λαός θα πλημμυρίζει, δρόμους, πάρκα και πλατείες και θα φέρνει ανατροπές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές" Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, να μην ξεχαστούν τα Τέμπη μέχρι να΄ρθει η στιγμή τα παιδιά που ταξιδεύουν νά'χουν πάλι οξυγόνο, θα ξανάρθει η ελπίδα αν γλιτώσει το παιδί. Κάθε 28 Φλεβάρη κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ένα τρένο θα σφυρίζει στου λαού μας τις καρδιές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές". ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΡΙΤΗ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025

Αναλαμβάνω την ευθύνη...

 (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ)    Αναλαμβάνω την ευθύνη όπως της νιότης τις στιγμές, τότε που ζούσαμε στο "τώρα" και ταξιδεύαμε στο "χθες", κιθάρες ροκ και συναυλίες μπουφάν δερμάτινο, ροκ μπαρ, μετά ξημέρωναν οι μέρες καφές κι αμέσως για δουλειά. Και ναι, περάσανε τα χρόνια τα φιλαράκια έχουν χαθεί, τώρα στο σπίτι σε σαλόνια παιδιά, γυναίκα και TV, φωτογραφίες και φιλμάκια μας έχουν μείνει τώρα πια, κι αν γράφω ετούτα τα στιχάκια το κάνω για κείνα τα παιδιά. Κάτι παιδιά έρχονται τώρα και μου ματώνουν την ψυχή, θυμίζοντας μου κάτι χρόνια με μπίρα, ροκ και μουσική, με μελωδίες στις κιθάρες που μας γυρίζουνε "αλλού", πλατείες, στέκια και αλάνες, κι εμείς παρέα με τον "Φλου". Αναλαμβάνω την ευθύνη να ταξιδέψω μακριά, στο χρόνο, πίσω που αφήνει μια απροσάρμοστη γενιά, τώρα ο καθένας έχει μείνει να ταξιδεύει διαρκώς, κάτι παλιές φωτογραφίες τώρα κοιτάζω μοναχός. Γι αυτό σου λέω ρε μεγάλε κάτσε να πιούμε ένα κρασί, να ταξιδέψουμε παρέα εγώ, ο Άσιμος ...

Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας

  (Στίχοι: Χριστόφορος Παπαδάκης) Τον κόσμο τότε λέγαμε θ΄αλλάζαμε μα τώρα μεγαλώσαμε μωρό μου, ο κόσμος δεν αλλάζει τόσο εύκολα γι αυτό σου λέω, αγάπη μόνο δώσ' μου. Στα χρόνια που περάσαν, στα τραγούδια μας, στα όνειρα, στο φως και στα σκοτάδια, ανθρώποι στη ζωή μας ήρθαν κι έφυγαν ψυχές που μας αφήσανε σημάδια, στα λόγια τα σκληρά μα και τα χάδια. Κοιτάγαμε κατάματα τον ήλιο μας μα τώρα μας τον πήραν και φοβάμαι, κοιτάζοντας τριγύρω την κατάντια μας πού θέλαμε να πάμε, δε θυμάμαι, μα πόσο άλλο πια θα τους κοιτάμε. Ο κόσμος που αγαπούσαμε δεν άντεξε γυαλί ήταν, που λες και έχει σπάσει, και όλα όσα λέγαμε σαν ποιήματα νομίζω ότι πια τα΄χω ξεχάσει, στο χάος ενός κόσμου που έχει χάσει. Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας που όσο κι αν το γράφω δεν τελειώνει, στο τέλος κάπου χάθηκαν οι αγάπες μας κι ο κόσμος είναι χιόνι που όλο λειώνει. Σαν νότες μιας ξεκούρδιστης κιθάρας μου ακούγονται ξυράφια στον αέρα, σκοτώνουν τις μπαλάντες της λαχτάρας μου και δεν με προχωράνε παραπέρα. Σαν ροκ ...