Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το παγωτό... της αγάπης

 

 

 

Η μητέρα με το κοριτσάκι της ζητιανεύουν σε ένα πεζοδρόμιο, λίγο πιο κάτω από την "Αστόρια"... Ένα άλλο κοριτσάκι με το δικό του αδελφάκι, απ' ό,τι κατάλαβα, περνάνε από μπροστά τους... Το εφηβάκι προσεγγίζει τη μητέρα με το κοριτσάκι στο πεζοδρόμιο και τους προσφέρει δύο παγωτά... Όπως κατάλαβα, αυτά τα παγωτά μόλις τα είχαν αγοράσει τα δύο καλοντυμένα κοριτσάκια, για να κάνουν τη βόλτα τους στο κέντρο της πόλης... Όμως, το μεγαλύτερο παιδί, βλέποντας τη μητέρα και το παιδάκι της να ζητιανεύουν, τους πρόσφερε τα παγωτά, θεωρώντας πως τα είχαν μεγαλύτερη ανάγκη...

Ύστερα κάθισε παραπέρα και με ένα χαμόγελο ικανοποίησης έβλεπε τις δυστυχείς υπάρξεις να απολαμβάνουν το παγωτό, με χαμόγελο κι εκείνες, ενώ με το άλλο χέρι ζητούσαν τη βοήθεια των περαστικών.
Η ώρα ήταν γύρω στις 12:15 το μεσημέρι. Και, ομολογουμένως, ένιωσα περίεργα... Και σκέφτηκα πως τελικά «υπάρχει ελπίδα. Η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί. Και αδικούμε και τους νέους μας λέγοντας διαρκώς πόσο "χαμένοι" στον δικό τους κόσμο είναι. Ας πάψουμε να γενικεύουμε. Και ας κοιτάξουμε καλύτερα. Θα γίνουμε πιο αισιόδοξοι. Θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, τελικά, λαμβάνοντας μαθήματα ανθρωπιάς από τα ίδια τα παιδιά μας»...

Είναι "μαγκιά" να μπορείς...

Άλλωστε, ειδικά σε μια τόσο άσχημη εποχή είναι "μαγκιά" να μπορείς να μοιράζεσαι με τον άλλο πράγματα. Να μπορείς να καταλαβαίνεις πότε ο άλλος έχει την ανάγκη σου. Ότι εσύ μπορεί να μη χρειάζεσαι όσο εκείνος κάτι που έχεις και να του το προσφέρεις δίχως δεύτερη σκέψη. Ας είναι και ένα απλό παγωτό. Αλήθεια... Τι αξία μπορεί να έχει ένα παγωτό, μπροστά στην τεράστια αξία της προσφοράς, δίχως αντάλλαγμα, σε ανθρώπους που έχουν την ανάγκη σου, γιατί οι ίδιοι είναι μέσα στην κοινωνία οι φτωχούληδες του Θεού; Οι σύγχρονοι "άθλιοι" σε μια κοινωνία σαν τη σημερινή, που δεν την λες ούτε ανθρώπινη, ούτε φιλική, απέναντι στους ανθρώπους εκείνους που δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα για να μπορέσουν να υπάρχουν. Έτσι απλά...

Ο άστεγος... δολοφονήθηκε

Η στήλη έγραφε στο φύλλο της περασμένης Τετάρτης για τον άστεγο στα Χανιά... Δυστυχώς, βρέθηκε ότι ο άστεγος που εντοπίστηκε απανθρακωμένος στο κέντρο της πόλης, μέσα σε ένα χάλασμα μετά από φωτιά, είχε δολοφονηθεί... Και πως η πυρκαγιά προκλήθηκε σκοπίμως με τη χρήση εύφλεκτων υλικών, για να εξαφανιστούν τα ίχνη του εγκλήματος. Το πτώμα, συγκεκριμένα, έφερε κακώσεις στο κεφάλι και τον λαιμό. Μα τι λες τώρα... Ποιος μπορεί να το έκανε αυτό; Μάλιστα, εξακριβώθηκε πως το πτώμα ανήκει σε έναν 53χρονο Έλληνα... Δεν το χωράει ανθρώπινος νους... Ποιο είναι αυτό το "τέρας" που έκανε κάτι τέτοιο; Τρομερό...
 

 

Χ.Π.



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αχ βρε Κούλα...

  (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ) Βρέθηκες κι εσύ στον λάθος τόπο ήσουν δυστυχώς, στη λάθος ώρα, πίστευες πως θα περάσει η μπόρα, αλλά δεν θα πέρναγε, γαμώτο... Έτρεξες, μα ήσουνα γυναίκα όπως κάθε πλάσμα που δεν έχει, δύναμη να φύγει όταν βρέχει, απ' του εφιάλτη τη φαρέτρα... Αχ βρε Κούλα. Κάθε Κούλα σε μια βρώμικη και άθλια Πατρίδα. Αχ βρε Κούλα. Κάθε Κούλα. Δεν υπάρχει πια, καμιά ελπίδα. Ποια αστυνομία και ποιο κράτος μόνο υπουργούς θα προστατεύει, όταν κάθε θύμα θα πεθαίνει, κι όλοι εμείς θα ζούμε κατά λάθος. Βρέθηκες, που λες, στον λάθος τόπο, ήσουνα κι εσύ στη λάθος χώρα, νόμιζες πως θα περάσει η μπόρα μα δεν πέρασε, ποτέ, γαμώτο.... Αχ βρε Κούλα. Κάθε Κούλα σε μια βρώμικη και άθλια Πατρίδα. Αχ βρε Κούλα. Κάθε Κούλα. Δεν υπάρχει πια, καμιά ελπίδα. (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ - ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 3 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2024 - xrispapadakis@gmail.com)

Μεγαλώνω....

    (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ) Μεγαλώνω μα δεν έβαλα μυαλό δεν φοβάμαι και δεν θέλω να ελπίζω, σ΄έναν κόσμο που ν΄αντέξω προσπαθώ αλλά τον βρίζω... Μεγαλώνω αλλά κάνω σαν παιδί δεν πιστεύω τους μεγάλους, δε φοβάμαι κι όταν πρέπει να σας πω ποιος  είμ' εγώ... δεν θυμάμαι... Μία μύτη βγήκε πρώτη μες στο φως, και από πίσω το μωρό να κλαψουρίζει,   καμιά φορά σαν να το βλέπω, να γελά και να με βρίζει... Κι αν μεγάλωσα δεν έβαλα μυαλό 54 κεράκια, σαν φυσήξω και δε σβήσετε στο πρώτο μου το "φου" θα σας βρίσω... Μεγαλώνω μα δεν έβαλα μυαλό μου το λένε αρκετοί "για το καλό μου", πως θα πρέπει να κοιτάω κάποιες φορές τον εαυτό μου. Να προσέχω και να βγάζω τον σκασμό όταν ο φόβος όλα γύρω θα τα λιώνει, να΄το πάλι...αυτό το άσχημο μωρό, που με μουτζώνει! (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ - xrispapadakis@gmail.com - ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΕΤΑΡΤΗ 20 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024)

Όσους μου λένε "σ΄ αγαπώ"...

Έρχονται μέρες που τους βλέπεις να γελάνε να σου υπόσχονται μεγάλες εποχές, αλλά μετά, έρχονται πάλι οι βροχές καθώς θα βλέπεις τις χαρές να προσπερνάνε. Έρχονται ώρες που πιστεύεις σε χαρές κάθεσαι κάτω και σκουπίζεις τον ιδρώτα, αλλά σε γέλασαν και πάλι, όπως πρώτα και συνεχίζεις να σκαλίζεις τις πληγές. Έρχονται χρόνια που δεν ξέρεις να γελάς αντέχεις όμως και παλεύεις στη ζωή σου, κάτι αγάπες ήρθαν για λίγο στην ψυχή σου, αλλά τις έχασες και τις αναζητάς. Έρχονται όνειρα που βλέπεις διαρκώς μα στο ξημέρωμα γίνονται εφιάλτες, και όλο πνίγεσαι σε ωραίες αυταπάτες, αλλά πεθαίνεις, κάθε ώρα, μοναχός. Μα όσα έρθουν θα περάσουν ευτυχώς κι ύστερα πάλι, θα ξανάρθουν και θα φύγουν, είναι ανάποδος ετούτος ο καιρός και όσα γίνονται μπορεί να ξαναγίνουν. Θα΄ρθουν μετά άλλες στιγμές μέσα στο φως που θα σκεφτόμαστε το χθες και θα γελάμε, αλλά ωστόσο θα έχει φύγει η ζωή κι όσους μου λένε "σ΄αγαπώ"... θα τους φοβάμαι.  (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ - ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΠΕΜΠΤΗ 29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ...