Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΒΙΝΤΕΟ Σκέρτσος: «H συνταξιούχος μάνα μου ζορίζεται"..."Δεν είμαστε από άλλο πλανήτη" (οι βιομήχανοι δηλαδή)...


DOCOUMENTO

 

 

"Εμένα η μάνα μου είναι συνταξιούχος, βλέπω πόσο ζορίζεται καθημερινά. Δεν είμαστε από άλλο πλανήτη», δήλωσε χθες ο πρώην διευθυντής του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων και νυν υπουργός επικρατείας, μιλώντας στον ΑΝΤ1 και τον Γιώργο Παπαδάκη.

Για όσους...αντέχετε να...διαβάσετε τι είπε στη συνέχεια και δεν...λυγίσετε από την στενοχώρια...

«Δεν είμαστε", λέει, "μία κυβέρνηση η οποία είναι αδιάφορη. Είμαστε πάνω από τα προβλήματα και αγωνιζόμαστε. Νιώθουμε ότι ο κόσμος πονάει αυτή τη στιγμή. Το καταλαβαίνουμε"...

Στο βίντεο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, θα βρείτε το..."λυπητερό" σημείο στο 18:05...

Τώρα, βέβαια, να υπενθυμίσω πως πρόκειται για τον ίδιο πολιτικό, που είχε χαρακτηρίσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας σαν "πολυτέλεια"... Ότι "μεταξύ των Αστυνομικών δεν υπάρχει μελέτη μετάδοσης του κορονοϊού" και άλλα τέτοια "εξυπνούληκα" και "δεξιούλικα"...

Πάντως, η μητέρα του υπουργού, προφανώς και δεν ζορίζεται καθημερινά, όπως ζορίζονται οι μητέρες των παιδιών των λαϊκών νοικοκυριών, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα...Αλλά...τέτοια θα λέμε τώρα; 

 


Σκάϊ για..."ευτυχισμένους, χωρίς μάσκα"...

 

Τι θυμήθηκα χθες ακούγοντας το ραδιόφωνο του Σκάϊ να μεταδίδει, σχεδόν σε ρυθμούς ερωτικούς, ότι..."ο κόσμος ανυπομονούσε να πετάξει τη μάσκα και να κατέβει στα μαγαζιά χωρίς μάσκα να ψωνίσει"! 

Η συναδέλφισσα έλεγε ακόμη, ότι έβλεπε παντού χαμόγελα στο κέντρο της Αθήνας...Ότι έμπαιναν στα μαγαζιά με κέφι οι άνθρωποι...Ότι αν κάποιος εμποροϋπάλληλος φορούσε τη μάσκα του, οι καταναλωτές απορούσαν και μπερδεύονταν..."Επιτέλους, ελευθερία"! Ναι...Το είπε κι αυτό η συναδέλφισσα...

Και το απέδιδε στους ίδιους τους Αθηναίους κάνοντας με να θυμηθώ από μια παλιά ελληνική ταινία του αείμνηστου Θανάση Βέγγου...«Ησυχο, ήσυχο το ποταμάκι, αργοκυλάει το γαλάζιο του νεράκι και τραγουδάει την αγάπη τη χρυσή, μια κι ήρθες, αγαπούλα μου εσύ»...

 


 Διαγραφές στην ΕΡΤ

 

Αλλά ας μείνουμε στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Πάμε στην ΕΡΤ...Για 3 μήνες διαγράφηκε από την ΕΣΗΕΑ ο Κωνσταντίνος Ζούλας, ενώ για 6 μήνες οι επικεφαλής ενημέρωσης της ΕΡΤ, Φώτης Καφαράκης και Γιάννης Τρουπής.

Συγκεκριμένα, το Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ άσκησε πειθαρχική δίωξη εις βάρος του διευθυντή της ΕΡΤ και πρώην διευθυντή του Γραφείο Τύπου του Κυριάκου Μητσοτάκη, Κωνσταντίνου Ζούλα, και των επικεφαλής ενημέρωσης της ΕΡΤ, Φώτη Καφαράκη (Γενικός Διευθυντής Ενημέρωσης), Γιάννη Τρουπή (Διευθυντής Ειδήσεων και Ενημερωτικών Εκπομπών) και Άννας Παπασωτηρίου (υπεύθυνη τμήματος εξωτερικών ειδήσεων EΡΤ) για την υπόθεση με τον ανταποκριτή-“φάντασμα” στη Μόσχα, Αχιλλέα Πατσούκα, ο οποίος έκανε την ανταπόκριση από την Κυψέλη, με την δημόσια τηλεόραση να τον παρουσιάζει ότι βρίσκεται στη Μόσχα.

Δεν ξέρω πόσο..."έκλαψαν" μετά τη διαγραφή τους με ημερομηνία...λήξεως, αλλά φαντάζομαι πως δεν πλάνταξαν και στο κλάμα οι κύριοι αυτοί...Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει...

Χ.Π.   

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Των παιδιών σας τις κραυγές"

  ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, οι ψυχές θα κατεβαίνουν στην Κοιλάδα των Τεμπών, οι γονείς τους στις πλατείες θα ξεχάσουνε τον πόνο, γιατί θα΄χουν στην καρδιά τους τα χεράκια των παιδιών. Κάθε 28 Φλεβάρη ο λαός θα πλημμυρίζει, δρόμους, πάρκα και πλατείες και θα φέρνει ανατροπές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές" Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, να μην ξεχαστούν τα Τέμπη μέχρι να΄ρθει η στιγμή τα παιδιά που ταξιδεύουν νά'χουν πάλι οξυγόνο, θα ξανάρθει η ελπίδα αν γλιτώσει το παιδί. Κάθε 28 Φλεβάρη κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ένα τρένο θα σφυρίζει στου λαού μας τις καρδιές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές". ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΡΙΤΗ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025

Αναλαμβάνω την ευθύνη...

 (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ)    Αναλαμβάνω την ευθύνη όπως της νιότης τις στιγμές, τότε που ζούσαμε στο "τώρα" και ταξιδεύαμε στο "χθες", κιθάρες ροκ και συναυλίες μπουφάν δερμάτινο, ροκ μπαρ, μετά ξημέρωναν οι μέρες καφές κι αμέσως για δουλειά. Και ναι, περάσανε τα χρόνια τα φιλαράκια έχουν χαθεί, τώρα στο σπίτι σε σαλόνια παιδιά, γυναίκα και TV, φωτογραφίες και φιλμάκια μας έχουν μείνει τώρα πια, κι αν γράφω ετούτα τα στιχάκια το κάνω για κείνα τα παιδιά. Κάτι παιδιά έρχονται τώρα και μου ματώνουν την ψυχή, θυμίζοντας μου κάτι χρόνια με μπίρα, ροκ και μουσική, με μελωδίες στις κιθάρες που μας γυρίζουνε "αλλού", πλατείες, στέκια και αλάνες, κι εμείς παρέα με τον "Φλου". Αναλαμβάνω την ευθύνη να ταξιδέψω μακριά, στο χρόνο, πίσω που αφήνει μια απροσάρμοστη γενιά, τώρα ο καθένας έχει μείνει να ταξιδεύει διαρκώς, κάτι παλιές φωτογραφίες τώρα κοιτάζω μοναχός. Γι αυτό σου λέω ρε μεγάλε κάτσε να πιούμε ένα κρασί, να ταξιδέψουμε παρέα εγώ, ο Άσιμος ...

Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας

  (Στίχοι: Χριστόφορος Παπαδάκης) Τον κόσμο τότε λέγαμε θ΄αλλάζαμε μα τώρα μεγαλώσαμε μωρό μου, ο κόσμος δεν αλλάζει τόσο εύκολα γι αυτό σου λέω, αγάπη μόνο δώσ' μου. Στα χρόνια που περάσαν, στα τραγούδια μας, στα όνειρα, στο φως και στα σκοτάδια, ανθρώποι στη ζωή μας ήρθαν κι έφυγαν ψυχές που μας αφήσανε σημάδια, στα λόγια τα σκληρά μα και τα χάδια. Κοιτάγαμε κατάματα τον ήλιο μας μα τώρα μας τον πήραν και φοβάμαι, κοιτάζοντας τριγύρω την κατάντια μας πού θέλαμε να πάμε, δε θυμάμαι, μα πόσο άλλο πια θα τους κοιτάμε. Ο κόσμος που αγαπούσαμε δεν άντεξε γυαλί ήταν, που λες και έχει σπάσει, και όλα όσα λέγαμε σαν ποιήματα νομίζω ότι πια τα΄χω ξεχάσει, στο χάος ενός κόσμου που έχει χάσει. Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας που όσο κι αν το γράφω δεν τελειώνει, στο τέλος κάπου χάθηκαν οι αγάπες μας κι ο κόσμος είναι χιόνι που όλο λειώνει. Σαν νότες μιας ξεκούρδιστης κιθάρας μου ακούγονται ξυράφια στον αέρα, σκοτώνουν τις μπαλάντες της λαχτάρας μου και δεν με προχωράνε παραπέρα. Σαν ροκ ...