Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Με γαλλικό και...κουλουράκια...Έτσι θα διεκδικήσουν οι αγρότες;

 

 

 

Είναι μια παλιά, γνωστή τακτική...Μαζεύονται οι φορείς στην αίθουσα ενός πολυτελούς ξενοδοχείου, έρχονται και οι βουλευτές, αρχίζουν οι χαιρετισμοί, οι ομιλίες, οι αντιπαραθέσεις απόψεων και θέσεων...

Όπως χθες...Περιφερειάρχης και αντιπεριφερειάρχες τα είπαν καλά...Κατέθεσαν τα...αυτονόητα...Μίλησαν με την ίδια παλιά - που σε μας τους αγροτικούς συντάκτες μοιάζει σαν αρχαία ιστορία - φρασεολογία...

"Πρέπει να μειωθεί το κόστος παραγωγής"..."Πρέπει να σκύψει η Πολιτεία στα προβλήματα των αμπελουργών"..."Πρέπει να δοθούν στους κτηνοτρόφους ενισχύσεις για να αντέξουν το κόστος της εκτροφής"... "Πρέπει" το ένα..."Πρέπει" το άλλο...Και φυσικά, μπαίνουν πάντοτε (παμπάλαια κι αυτή η τακτική) "επί τάπητος" διάφορα θέματα, με συνέπεια να μην επικεντρώνονται οι σύνεδροι στην ουσία...Στο "τωρινό πρόβλημα"...Στο βασικότερο ζήτημα που απασχολεί τον αγροτικό τομέα...Λόγια, λόγια, λόγια...Και στο τέλος;...

  

"Θα φτιάξουμε ψήφισμα"

 

Ποιο ήταν τελικά το αποτέλεσμα της σύσκεψης; Όπως είπε ο Περιφερειάρχης, "θα βγει ένα ψήφισμα από την Περιφέρεια. Θα περάσει από το Περιφερειακό Συμβούλιο. Θα το συνυπογράψουν και οι βουλευτές και θα σταλεί στον υπουργό"...

Ε και λοιπόν; Τι θα γίνει από κει και πέρα; Θα πει ο υπουργός..."μωρέ αλήθεια; Έχετε προβλήματα στα σταφύλια; Δεν μπορούν να ζήσουν οι κτηνοτρόφοι;  Έχετε παράπονα από τον ΕΛΓΑ που όπως λέτε αδικεί την Κρήτη; Δεν τα ήξερα όλα αυτά...Ευτυχώς που με ενημερώσατε και τώρα θα δώσω αμέσως λύσεις"...

 

Η βούληση της εξουσίας

 

Προφανώς και στα θετικά καταγράφεται η όποια μαζική συνάντηση. Το όποιο ενδιαφέρον από την Περιφέρεια Κρήτης, τις κατά τόπους υπηρεσίες και τους λοιπούς φορείς...Αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό όταν από την άλλη πλευρά έχεις ένα υπουργείο που πάρα πολύ απλά, γνωρίζει τα προβλήματα αλλά δεν τα λύνει. Τα γνωρίζει και δεν έχει την πολιτική βούληση να τα λύσει...

Γιατί δηλαδή...Μόνο τώρα έμαθε ο κύριος υπουργός ότι φέτος η Κρήτη δεν μπόρεσε να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα στη συγκομιδή του επιτραπέζιου σταφυλιού; Μόνο τώρα έμαθε για την τεράστια δακοπροσβολή της ελιάς αλλά και τις εντομολογικές ασθένειες στα αμπέλια ως συνέπεια της κλιματικής αλλαγής;  

Μάλλον όχι...Εντάξει...Ίσως κάτι που να διέφευγε της προσοχής του υπουργού να ήταν οι καταστροφές από τις βροχές...Αλλά γι αυτό υπάρχουν οι τοπικές υπηρεσίες. Κάνουν τη δουλειά τους; Δείχνουν να προσπαθούν... Όμως μέχρι εκεί...

 

Μια ζωή τα ίδια

 

Γι αυτό σου λέω...Μια ζωή τα ίδια...Μπλα, μπλα...Καφές και κουλουράκια...Και ύστερα, ξανά σιωπή, με τον αγροτικό κόσμο να αφήνεται στο έλεος των προβλημάτων, σε μία χώρα που ακόμα και το αυτονόητο πρέπει να της το πεις κατόπιν...συνεδρίων...

 Ότι αν δεν στηρίξει το πρωτογενή της τομέα, δεν θα πάψει ποτέ να πεθαίνει αργά και σταθερά...

Χ.Π.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Των παιδιών σας τις κραυγές"

  ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, οι ψυχές θα κατεβαίνουν στην Κοιλάδα των Τεμπών, οι γονείς τους στις πλατείες θα ξεχάσουνε τον πόνο, γιατί θα΄χουν στην καρδιά τους τα χεράκια των παιδιών. Κάθε 28 Φλεβάρη ο λαός θα πλημμυρίζει, δρόμους, πάρκα και πλατείες και θα φέρνει ανατροπές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές" Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, να μην ξεχαστούν τα Τέμπη μέχρι να΄ρθει η στιγμή τα παιδιά που ταξιδεύουν νά'χουν πάλι οξυγόνο, θα ξανάρθει η ελπίδα αν γλιτώσει το παιδί. Κάθε 28 Φλεβάρη κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ένα τρένο θα σφυρίζει στου λαού μας τις καρδιές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές". ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΡΙΤΗ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025

Αναλαμβάνω την ευθύνη...

 (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ)    Αναλαμβάνω την ευθύνη όπως της νιότης τις στιγμές, τότε που ζούσαμε στο "τώρα" και ταξιδεύαμε στο "χθες", κιθάρες ροκ και συναυλίες μπουφάν δερμάτινο, ροκ μπαρ, μετά ξημέρωναν οι μέρες καφές κι αμέσως για δουλειά. Και ναι, περάσανε τα χρόνια τα φιλαράκια έχουν χαθεί, τώρα στο σπίτι σε σαλόνια παιδιά, γυναίκα και TV, φωτογραφίες και φιλμάκια μας έχουν μείνει τώρα πια, κι αν γράφω ετούτα τα στιχάκια το κάνω για κείνα τα παιδιά. Κάτι παιδιά έρχονται τώρα και μου ματώνουν την ψυχή, θυμίζοντας μου κάτι χρόνια με μπίρα, ροκ και μουσική, με μελωδίες στις κιθάρες που μας γυρίζουνε "αλλού", πλατείες, στέκια και αλάνες, κι εμείς παρέα με τον "Φλου". Αναλαμβάνω την ευθύνη να ταξιδέψω μακριά, στο χρόνο, πίσω που αφήνει μια απροσάρμοστη γενιά, τώρα ο καθένας έχει μείνει να ταξιδεύει διαρκώς, κάτι παλιές φωτογραφίες τώρα κοιτάζω μοναχός. Γι αυτό σου λέω ρε μεγάλε κάτσε να πιούμε ένα κρασί, να ταξιδέψουμε παρέα εγώ, ο Άσιμος ...

Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας

  (Στίχοι: Χριστόφορος Παπαδάκης) Τον κόσμο τότε λέγαμε θ΄αλλάζαμε μα τώρα μεγαλώσαμε μωρό μου, ο κόσμος δεν αλλάζει τόσο εύκολα γι αυτό σου λέω, αγάπη μόνο δώσ' μου. Στα χρόνια που περάσαν, στα τραγούδια μας, στα όνειρα, στο φως και στα σκοτάδια, ανθρώποι στη ζωή μας ήρθαν κι έφυγαν ψυχές που μας αφήσανε σημάδια, στα λόγια τα σκληρά μα και τα χάδια. Κοιτάγαμε κατάματα τον ήλιο μας μα τώρα μας τον πήραν και φοβάμαι, κοιτάζοντας τριγύρω την κατάντια μας πού θέλαμε να πάμε, δε θυμάμαι, μα πόσο άλλο πια θα τους κοιτάμε. Ο κόσμος που αγαπούσαμε δεν άντεξε γυαλί ήταν, που λες και έχει σπάσει, και όλα όσα λέγαμε σαν ποιήματα νομίζω ότι πια τα΄χω ξεχάσει, στο χάος ενός κόσμου που έχει χάσει. Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας που όσο κι αν το γράφω δεν τελειώνει, στο τέλος κάπου χάθηκαν οι αγάπες μας κι ο κόσμος είναι χιόνι που όλο λειώνει. Σαν νότες μιας ξεκούρδιστης κιθάρας μου ακούγονται ξυράφια στον αέρα, σκοτώνουν τις μπαλάντες της λαχτάρας μου και δεν με προχωράνε παραπέρα. Σαν ροκ ...