Είναι συνηθισμένη φράση απέναντι στον συνεπή πελάτη..."Εσύ; Μακάρι να μου χρωστάς"...Το λέει ο έμπορος στον συνεπή πελάτη, με την έννοια ότι..."μακάρι να έχω σαν και "του λόγου σου" ανθρώπους να μου χρωστούν που ξέρω πως...δεν θα χάσω τα λεφτά μου"...Είναι όμως μόνο λόγια. Γιατί αν χρειαστεί ο άλλος να του χρωστάει κάτι, τότε αρχίζουν τα προβλήματα στις σχέσεις τους...
Κάτι ανάλογο ισχύει και με το κράτος...Εσύ ήσουν πάντα κατά του χρέους. Φρόντιζες τους λογαριασμούς σου να τους πληρώνεις στην ώρα σου. Πριν λήξουν. Και ήξερες πως... "περίπου τότε περιμένω το ρεύμα", "κάθε τόσο χρονικό διάστημα θα μου έρθει το νερό", "έχω και τα τηλέφωνα, τα κινητά και τα σταθερά κάθε τόσο χρονικό διάστημα" και έκανες το κουμπάντο σου...
Όλοι γινόμαστε "κακοπληρωτές"
Έρχεται λοιπόν σήμερα το κράτος και σου λέει, "θα είσαι κι εσύ με κείνους που χρωστούν...Αλλά μη σε νοιάζει...Μπορεί να μην σε προστατεύω έναντι των εταιρειών ηλεκτρισμού...Δεν υπάρχει όμως θέμα...Φάε την κατραπακιά του εξωφρενικού λογαριασμού κι εγώ θα σου επιδοτήσω ένα μέρος...Μην τα πληρώσεις αμέσως αν δεν μπορείς...Εγώ είμαι εδώ"...
Κάτι ανάλογο πια συμβαίνει ακόμα και με το νερό, που το ξέραμε ως τώρα ως το πιο φτηνό - αν και δημόσιο στην πραγματικότητα - αγαθό... Έτσι, έρχεται η "καμπάνα" της "ΔΕΗ" (εδώ βάζω και τους παρόχους) και ζαλίζεσαι...Λες "τι θα κάνω τώρα"; Κι εκεί που σκέφτεσαι πώς να αντιμετωπίσεις την κατάσταση, σου έρχεται και ο φουσκωμένος λογαριασμός της ΔΕΥΑΗ, αρχίζεις τις ενστάσεις για το "λάθος" που σου έκαναν και "καπάκι" πάρε και τους λογαριασμούς των τηλεφώνων...
Όλα ανεβαίνουν εκτός από τα εισοδήματα
Πώς λοιπόν να μην γίνεις από συνεπής πολίτης, ασυνεπής απέναντι στο κράτος και τους διάφορους παρόχους ηλεκτρικής ενέργειας, τηλεπικοινωνιών και πάει λέγοντας; Την ίδια ώρα, το κόστος ζωής ακολουθεί τον ίδιο δρόμο με τους λογαριασμούς...Όλα προς τα πάνω...Ενοίκια, τρόφιμα, καύσιμα, είδη ρουχισμού και πάει λέγοντας...Αλλά οι μισθοί και οι συντάξεις, πάντοτε καθηλωμένοι...Ακόμα και οι άνθρωποι που μοχθούν για να παράγουν τα τρόφιμα που βρίσκουμε εμείς στα ράφια των καταστημάτων, βλέπουν τις τιμές τους να μην αυξάνονται ανάλογα με τις τιμές των καταναλωτών, ακόμα και να μειώνονται, όταν την ίδια ώρα το δικό τους κόστος παραγωγής αυξάνεται διαρκώς...
Όταν, λοιπόν, το εισόδημα ενός εργαζόμενου και ενός αγρότη παραμένει σταθερά παθητικό, πώς θα μπορέσει να πληρώσει τις υποχρεώσεις του για να μπορεί να συνεχίσει τη δουλειά του και ταυτόχρονα, να στηρίξει το νοικοκυριό του; Να σπουδάσει τα παιδιά του; Και το κυριότερο...Να καλύψει τις ανάγκες του για το πολυτιμότερο αγαθό που έχει ένας άνθρωπος, αυτό της υγείας του; Ακόμα, λοιπόν και εκείνοι που δεν χρώσταγαν τώρα χρωστάνε...Και επειδή έρχεται ο χειμώνας..."να δεις τι σου΄χω για μετά"...
Χ.Π.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου