Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πρόσεχε, μη βραχείς


ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ
ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ 



Χριστούγεννα κι εγώ σε ψάχνω μες στην πόλη
δεν ξέρω πού γυρίζεις και ούτε που μπορώ,
ψύχραιμα να σε ψάξω, ξέρω πως είσαι μόνη
το ξέρω, δεν σε νοιάζει, μα εγώ σε αγαπώ.

Χιονίζει, κάνει κρύο, τα μπαρ  είναι γεμάτα
παρέες που γιορτάζουν, δεν είσαι πουθενά,
ανάβω ένα τσιγάρο και νοιώθω  πως πεθαίνω
κοιτάζω πάλι γύρω, φοβάμαι ξαφνικά.

Στο μπαρ τα πίνω μόνος, κι οι σκέψεις μου με πνίγουν
απέναντι μια "κάπως", που πίνει σκεφτική,
νομίζω πως κοιτάζει στο μέρος μου για λίγο
θα είναι μάλλον σκέφτηκα κι εκείνη
μοναχή.

Τσιγάρο μου προσφέρει κι εγώ πάλι τ΄ανάβω
μα ο νους μου είναι έξω, και λέω "θα φανεί",
σε λίγο ξημερώνει, κι εγώ τώρα σαλτάρω,
θυμάμαι λόγια αγάπης που λέγαμε
μαζί.

Ξημέρωσε. Οι εργάτες βγαίνουν για τις δουλειές τους
κι εγώ πρέπει να φύγω, το αφεντικό σκληρό,
αυτή η κοινωνία δεν φτιάχτηκε για μένα
και ούτε για σένα φτιάχτηκε, ναι
το ομολογώ.

Τελειώνουν τα τσιγάρα και άρχισε να βρέχει
μια νύχτα Χριστουγέννων μα πέρασε που λες,
κοιτάζω και την βλέπω μονάχη της να τρέχει
"έλα από δω", μου λέει, "μας βλέπει ο χαφιές".


Ξέχασα πως δεν ήρθες και άρχισα να τρέχω
με κάποια που δεν ξέρω μα νοιώθω σιγουριά,
εσύ ποτέ δεν ήρθες μα νιώθω πως αντέχω
ξεχνάω πως θα πρέπει να πάω για δουλειά.

Σπάω τις αλυσίδες και νιώθω πως πετάω
αυτός εδώ ο κόσμος δεν έχει λογική,
οι ευαίσθητοι πεθαίνουν και ξέρω ότι πάω
σε κοινωνία άλλη, που είναι
μαγική.

Χριστούγεννα στην πόλη κι εγώ γιορτάζω μόνος
με κάποια που δεν ξέρω, μα είναι αερικό.
Το αφεντικό με βρίζει μα εγώ δεν το ακούω
τώρα έχω πλέον μάθει να διώχνω
το κακό.

Σε λίγο πάλι βράδυ, ξέρω πως θα με ψάξεις
αλλά δεν θα μπορέσεις μωρό μου να με βρεις,
δεν έχω δικαιολογία και ούτε που με νοιάζει
μόνο που βρέχει τώρα. Πρόσεχε  
μη βραχείς...

ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2024


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Των παιδιών σας τις κραυγές"

  ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, οι ψυχές θα κατεβαίνουν στην Κοιλάδα των Τεμπών, οι γονείς τους στις πλατείες θα ξεχάσουνε τον πόνο, γιατί θα΄χουν στην καρδιά τους τα χεράκια των παιδιών. Κάθε 28 Φλεβάρη ο λαός θα πλημμυρίζει, δρόμους, πάρκα και πλατείες και θα φέρνει ανατροπές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές" Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, να μην ξεχαστούν τα Τέμπη μέχρι να΄ρθει η στιγμή τα παιδιά που ταξιδεύουν νά'χουν πάλι οξυγόνο, θα ξανάρθει η ελπίδα αν γλιτώσει το παιδί. Κάθε 28 Φλεβάρη κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ένα τρένο θα σφυρίζει στου λαού μας τις καρδιές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές". ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΡΙΤΗ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025

Αναλαμβάνω την ευθύνη...

 (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ)    Αναλαμβάνω την ευθύνη όπως της νιότης τις στιγμές, τότε που ζούσαμε στο "τώρα" και ταξιδεύαμε στο "χθες", κιθάρες ροκ και συναυλίες μπουφάν δερμάτινο, ροκ μπαρ, μετά ξημέρωναν οι μέρες καφές κι αμέσως για δουλειά. Και ναι, περάσανε τα χρόνια τα φιλαράκια έχουν χαθεί, τώρα στο σπίτι σε σαλόνια παιδιά, γυναίκα και TV, φωτογραφίες και φιλμάκια μας έχουν μείνει τώρα πια, κι αν γράφω ετούτα τα στιχάκια το κάνω για κείνα τα παιδιά. Κάτι παιδιά έρχονται τώρα και μου ματώνουν την ψυχή, θυμίζοντας μου κάτι χρόνια με μπίρα, ροκ και μουσική, με μελωδίες στις κιθάρες που μας γυρίζουνε "αλλού", πλατείες, στέκια και αλάνες, κι εμείς παρέα με τον "Φλου". Αναλαμβάνω την ευθύνη να ταξιδέψω μακριά, στο χρόνο, πίσω που αφήνει μια απροσάρμοστη γενιά, τώρα ο καθένας έχει μείνει να ταξιδεύει διαρκώς, κάτι παλιές φωτογραφίες τώρα κοιτάζω μοναχός. Γι αυτό σου λέω ρε μεγάλε κάτσε να πιούμε ένα κρασί, να ταξιδέψουμε παρέα εγώ, ο Άσιμος ...

Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας

  (Στίχοι: Χριστόφορος Παπαδάκης) Τον κόσμο τότε λέγαμε θ΄αλλάζαμε μα τώρα μεγαλώσαμε μωρό μου, ο κόσμος δεν αλλάζει τόσο εύκολα γι αυτό σου λέω, αγάπη μόνο δώσ' μου. Στα χρόνια που περάσαν, στα τραγούδια μας, στα όνειρα, στο φως και στα σκοτάδια, ανθρώποι στη ζωή μας ήρθαν κι έφυγαν ψυχές που μας αφήσανε σημάδια, στα λόγια τα σκληρά μα και τα χάδια. Κοιτάγαμε κατάματα τον ήλιο μας μα τώρα μας τον πήραν και φοβάμαι, κοιτάζοντας τριγύρω την κατάντια μας πού θέλαμε να πάμε, δε θυμάμαι, μα πόσο άλλο πια θα τους κοιτάμε. Ο κόσμος που αγαπούσαμε δεν άντεξε γυαλί ήταν, που λες και έχει σπάσει, και όλα όσα λέγαμε σαν ποιήματα νομίζω ότι πια τα΄χω ξεχάσει, στο χάος ενός κόσμου που έχει χάσει. Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας που όσο κι αν το γράφω δεν τελειώνει, στο τέλος κάπου χάθηκαν οι αγάπες μας κι ο κόσμος είναι χιόνι που όλο λειώνει. Σαν νότες μιας ξεκούρδιστης κιθάρας μου ακούγονται ξυράφια στον αέρα, σκοτώνουν τις μπαλάντες της λαχτάρας μου και δεν με προχωράνε παραπέρα. Σαν ροκ ...