Ας σπάσουμε τα δεσμά του τσιγάρου και της κάθε εξάρτησης!

Το τσιγάρο είναι αυτοκτονία. Αργός θάνατος, που σου παρέχει μια απόλαυση μέχρι κάποια ηλικία. Όταν όμως φράξουν τελείως τα πνευμόνια σου, είσαι πια ένας ζωντανός-νεκρός. Αυτοκτονείς. Το καταλαβαίνεις, αλλά νομίζεις ότι δεν μπορείς να το κόψεις. 

Στην πραγματικότητα, όλα βρίσκονται μέσα στον εγκέφαλό σου. Εκείνος σε κάνει ό,τι θέλει. Αν ο εγκέφαλος το “πει”, το κόβεις το βρομοτσίγαρο και σώζεις τη ζωή σου. Ή έστω, βελτιώνεις σε απίστευτο βαθμό την ποιότητα της ζωής σου. Μιλάω από προσωπική πείρα. Αλλά το θέμα δεν είναι να μεταφέρω
τις προσωπικές μου ιστορίες, γιατί ο κάθε άνθρωπος βιώνει διαφορετικά όλη αυτή την πορεία, από την

έναρξη του καπνίσματος μέχρι την αίσθηση της συνήθειας, την εξάρτηση και στο τέλος την απεξάρτησή του, εάν βεβαίως και ο ίδιος θελήσει πραγματικά να απεξαρτηθεί. 

Δε τα γράφω όλα αυτά για να δικαιολογήσω το
χαφιεδότσουρμο που επιχειρεί η κυβέρνηση να

ΑΠΟΨΗ

δημιουργήσει. Έναν... στρατό από ρουφιάνους που καλούνται να τηλεφωνούν και να καρφώνουν τον συνάνθρωπό τους επειδή καπνίζει. Όμως, δεν μπορώ και να δικαιολογήσω τον άλλο που καπνίζει χωρίς να σέβεται τον διπλανό του, που δεν καπνίζει και υποφέρει. Έχω περάσει και από τα δύο στάδια. Του καπνιστή. Του... βαριά εξαρτημένου καπνιστή. Και του μη καπνιστή. Ξεκαθαρίζω βέβαια πως στην πραγματικότητα ο καπνιστής είναι πάντα καπνιστής. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, όσα χρόνια και αν περάσουν από το κόψιμο του τσιγάρου, πάντοτε ο πρώην καπνιστής θα παραμένει καπνιστής, με την έννοια ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορεί να ξαναπέσει στην παγίδα του τσιγάρου.

Γι’ αυτό και πρέπει τα νέα παιδιά να κάνουν την πιο επαναστατική πράξη της ζωής τους. Να μη βάλουν αυτόν τον... “διάολο” ποτέ στο στόμα τους. Λίγα παιδιά το κάνουν και λένε «δε μου αρέσει. Σταματάω». Τα περισσότερα το συνεχίζουν και στο τέλος εθίζονται. Είναι μεγάλος “διάολος”. Είναι κι αυτό ένα ναρκωτικό. Και είναι περισσότερο ύπουλο από τα ναρκωτικά με την έννοια που όλοι τα γνωρίζουμε. Γιατί σου εμφανίζεται σαν “αθώο”. Σαν “φίλος”. Να... «σου κρατάει συντροφιά στις πίκρες σου και τις χαρές σου». Είναι όμως στην πραγματικότητα μια μεγάλη παγίδα θανάτου.

Θα σε σκοτώσει αργά αλλά σταθερά. Και όταν κάποια στιγμή θα φτάσεις στην κατάντια να μην μπορείς να αναπνεύσεις, να μην μπορείς να κοιμηθείς, να μην μπορείς να φας, να μην μπορείς να κάνεις έρωτα, να μην μπορείς να σταματήσεις να βήχεις και να βγάζεις αηδιαστικά φλέματα μπροστά στον άλλο που θα σε βλέπει και θα σε λυπάται (στην... καλύτερη περίπτωση), τότε θα νιώθεις ότι θέλεις να πεθάνεις. Και ότι πια είναι πολύ αργά για σένα. Για τη ζωή σου. Για τα όνειρά σου. Για την ποιότητα ζωής των πιο κοντινών σου ανθρώπων που θα τους επηρεάζεις και τους κάνεις να σε λυπούνται, αλλά να μην ξέρουν τι θα πρέπει να κάνουν για να σε βοηθήσουν.

Προσοχή όμως. Γίνονται τραγικά λάθη και από τη μεριά των άλλων. Όταν θες να κόψεις το τσιγάρο, έχεις ξεκινήσει και μετράς μέρες, εβδομάδες και μήνες, εκείνοι ξεχνιούνται και μπορεί να σε παρεξηγήσουν που θα είσαι νευρικός. Να σου πουν μια κουβέντα παραπάνω. Και να μη σκεφτούν τον αγώνα σου, να σε αναγκάσουν ακόμα και να καπνίσεις. Και έτσι, όλα να τελειώσουν και να ξανακυλήσεις σε αυτό το πράγμα που λέγεται “αργός θάνατος με τσιγάρο”... Αλλά αυτός ακριβώς ο λόγος πρέπει να κάνει τον καπνιστή που έχει βάλει στόχο να κόψει το τσιγάρο πιο δυνατό. Μην περιμένεις, φίλε καπνιστή, ότι επειδή εσύ αγωνίζεσαι να κόψεις το τσιγάρο, θα έχεις τους γύρω σου επί μονίμου βάσεως να είναι προσεκτικοί μαζί σου. Δεν πρέπει να το περιμένεις αυτό, γιατί στην πράξη ανατρέπεται.

Υπάρχουν βοηθήματα για να το πετύχεις. Χρειάζεσαι βοήθεια. Μην πεις «δε μου χρειάζεται». Όμως αυτή η βοήθεια από μόνη της δε φτάνει, αν δε νιώσεις μέσα σου ότι “θέλεις” να το κόψεις. «Θέλω, και αφού θέλω, μπορώ»...

Φτάνει όσα μας “ταΐζουν” κάθε μέρα. Όσα τρώμε, αναπνέουμε ή πίνουμε. Τουλάχιστον το τσιγάρο ας το βγάλουμε από τη ζωή μας. Και όταν τα καταφέρουμε, ο χρόνος πια θα είναι ο μεγάλος μας σύμμαχος και γιατρός. Άσε δε που βλέπω πολλούς να καπνίζουν και λένε πως δεν μπορούν να το κόψουν, και την ίδια ώρα μου το παίζουν επαναστάτες, δηλώνοντας φυσιολάτρες, εναλλακτικοί, βιοκαλλιεργητές, που λένε «όχι» ακόμα και σε ένα απλό παυσίπονο, αλλά το τσιγάρο... πάει σύννεφο... Ε, λοιπόν, επαναστάτης είναι εκείνος που υψώνει το ανάστημά του και λέει «όχι» σε οποιασδήποτε μορφής εξάρτηση. Που αρνείται να πεθάνει. Να τροφοδοτήσει τις βιομηχανίες του θανάτου. Να πληρώσει τις πολυεθνικές για να τον σκοτώσουν και να κρατήσουν τον εγκέφαλό του σε υποταγή. Γιατί ο εξαρτημένος άνθρωπος είναι ένας άνθρωπος υποταγμένος.
Όχι, λοιπόν, στην υποταγή του τσιγάρου.
Σπάμε τα δεσμά κάθε εξάρτησης...