Πίσω στα Χριστούγεννα των παιδικών μας χρόνων...

 

Μαζεύοντας ελιές, ακούγαμε το καμπαναριό του χωριού και ανυπομονούσαμε...
Ήταν παραμονή Χριστουγέννων και τα άλλα παιδιά του χωριού λέγανε τα κάλαντα, ενώ εμείς, ως πολύτεκνη οικογένεια που έπρεπε να δουλέψει για να μην πεινάσει, ήμασταν στο λιομάζωμα. Κι ας έριχνε χιονόνερο. Κι ας έκανε τρομερό κρύο, που σου κοκκίνιζε τα χέρια, τα οποία από ένα σημείο και μετά, δεν τα ένιωθες...
Βλέπεις, εκείνα τα χρόνια, κάπου προς τα μέσα της δεκαετίας του '80, ήταν ακόμα τότε ο χειμώνας - χειμώνας. Δεν "έπαιζε" ο καιρός...
 

 

Μόνο η μητέρα δεν ήταν μαζί μας. Διότι έπρεπε να μείνει σπίτι, για να ετοιμάσει τα Χριστουγεννιάτικα γλυκίσματα. Όταν επιστρέψαμε καθώς βράδιαζε, στο σπίτι, ανοίγοντας την πόρτα τα παγωμένα μας μουτράκια τα έλουζε μια απολαυστική ζέστη, ενώ τις μύτες μας, κυριολεκτικά μας τρυπούσε η μυρωδιά από τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες. 

 

Η ξυλόσομπα είχε γίνει κατακόκκινη από τη μεγάλη θερμοκρασία της φωτιάς.
Κατεβαίναμε τη σκάλα και κυκλώναμε τη σόμπα, που ήταν και φούρνος και μέσα είχε το ψητό, για να φάει η οικογένεια, αφού πρώτα βέβαια, κατάφερνε να συνέλθει από το φοβερό κρύο...
 

Θυμάμαι...

Τα παγωμένα υπνοδωμάτια, καθώς η ξυλόσομπα δεν ήταν δυνατόν να ζεστάνει όλο το σπίτι. Τα παπλώματα για να κοιμηθούμε κι από πάνω, μάλλινες κουβέρτες. Και τη νύχτα, να ακούγεται απ΄ έξω το χαλάζι, το χιονόνερο, ο βοριάς να "δέρνει" με μανία τα παράθυρα και τις πόρτες του σπιτιού, ενώ μέσα τα λαμπιόνια αναβοσβήνουν ρυθμικά.  Η φλόγα από το ξύλο που καίγεται, αναβοσβήνει όλη νύχτα, με τον πατέρα να σηκώνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα και να συμπαίνει με κούτσουρα που είχε κόψει την προηγούμενη μέρα, έξω από τον σταύλο μας...

Θυμάμαι...
Ξημέρωνε Χριστούγεννα. Δεν είχαμε και πολλά  παιχνίδια, αλλά εκείνο το ρομπότ, που βρήκα στο προσκεφάλι κάποια παλιά Χριστούγεννα που πήγαινα Δημοτικό, δεν θα το ξεχάσω ποτέ, γιατί ήταν από τον πατέρα, ήταν το δώρο μου, ήταν έκπληξη και για τα χρόνια της δεκαετίας του '70, όταν ένα παιδί έπαιρνε παιχνίδι ρομπότ που το κούρδιζες και πυροβολούσε, ήταν κάτι πολύ σπουδαίο, αφού η τηλεόραση ήταν ακόμα ασπρόμαυρη και δεν την είχαν και όλα τα σπίτια...
 

Θυμάμαι...
Τους λασπωμένους δρόμους του χωριού όπου τσαλαβουτούσαμε για να πούμε τα κάλαντα...Τα παρεάκια όταν αρχίσαμε σιγά - σιγά να μεγαλώνουμε, να "ξεφεύγουμε", τις ζαβολιές, το πρώτο μας τσιγάρο, το μουστάκι που αφήναμε για να δείξουμε πως μεγαλώνουμε, τις "καψούρες" στο σχολείο, τις στιγμές με την οικογένεια όταν βράδιαζε κι εμείς έπρεπε να γυρίσουμε στο σπίτι για να μην βρούμε μπελά απ΄τους γονείς...
 

Θυμάμαι...
Πως τέτοιες μέρες, βλέπαμε στην τηλεόραση τις διαφημίσεις του "Μινιόν" και όταν μπορέσαμε να το επισκεφτούμε, μαγευτήκαμε από τις ηλεκτρικές σκάλες και τον θαυμαστό κόσμο που μπαίναμε ανεβαίνοντας...

 

Θυμάμαι...
Τις παρέες στα σπίτια, τις βόλτες στην πλατεία του χωριού, με τα τεράστια κασετόφωνα, ακούγοντας ροκ συγκροτήματα, ακούγοντας τον Πανούση, τον Παπακωνσταντίνου, τον Σιδηρόπουλο, τις Τρύπες και άλλους πολλούς, αλλά όταν έπρεπε να ακούσουμε και να χορέψουμε και τους Modern Talking μπας και ρίξουμε καμιά γκόμενα, κάναμε πέτρα την καρδιά μας... 

 

 Άσε που κατά βάθος εμένα αυτό το συγκρότημα πάντα μου άρεσε, ενώ δεν ξεχνιούνται στο Ηράκλειο οι Ντίσκο που τις επισκεπτόμασταν πολύ συχνά, κάνοντας ωτοστόπ απ΄το χωριό.
 

 

Δεν είχε έρθει ακόμα το κινητό τηλέφωνο, αλλά δεν μας χρειάστηκε και ποτέ, όσες φορές χαθήκαμε στη νύχτα και τις ερημιές, για να βρούμε κάποιον να μας πάρει, ή όσες φορές καβαλήσαμε μηχανές, χωρίς να ξέρει τίποτα...ο πατέρας, που νόμιζε ότι ήμασταν κάπου, σε κάποιον φίλο στο χωριό...

 

Αυτά ήταν τα Χριστούγεννα των παιδικών μας χρόνων. Σήμερα, η ζωή μας φεύγει από τράπεζα σε τράπεζα κι από ουρά σε ουρά...Τα παιδιά μας, είναι εγκλωβισμένα πάνω από ένα κινητό, πάνω από έναν υπολογιστή, δέχονται από την τηλεόραση μηνύματα για να ακολουθήσουν ακόμα πιο βαθιά τη σύγχρονη τεχνολογία, ενώ εμείς απλά παλεύουμε για επιβίωση, χωρίς να έχουμε κατά νου, ότι αυτά που ζήσαμε εμείς, ήταν πολύ όμορφα και μας έκαναν να μην ξεχνάμε ποτέ τα Χριστούγεννα των παιδικών μας χρόνων. Και ας μην είχαμε κινητά τηλέφωνα, υπολογιστές, smart τηλεοράσεις, καινούργια παπούτσια κάθε χρόνο και παιχνίδια τέτοιες μέρες...
 

Θυμόμαστε...
Κάτι παλιές δεκαετίες, κάτι παλιά Χριστούγεννα. Ας πάρουμε τα παιδιά μας και ας τα κάνουμε κι αυτά, να νιώσουν ότι νιώσαμε. Ας γυρίσουμε την πλάτη  στη σύγχρονη ξεφτίλα και ας πάμε πίσω, στα Χριστούγεννα των παιδικών μας χρόνων.

(ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2015)