"Μακάρι να χιονίσει να πάμε...στις "αράχωβες" ή αλλιώς...τον βολεμένο μην τον κλαις εκεί που πάει να "τη βρει"!

 

 

 

"Μακάρι να χιονίσει. Αχ τι ωραία"...Όποιος το λέει αυτό, έχει λύσει το πρόβλημα της θέρμανσης και ξέρει ότι μπορεί να απολαύσει το χιόνι, να γουστάρει, να πάει με την οικογένεια του να παίξει χιονοπόλεμο (εντάξει, ας αφήσουμε λίγο στην άκρη το λοκαντάουν. Και ας δούμε σε γενικές γραμμές κάποια πράγματα και κάποιες συμπεριφορές)...

Σε προηγούμενα χρόνια, συνήθως εκείνος που θα πει "ουάου, μακάρι να χιονίσει", είναι σε γενικές γραμμές ο άνθρωπος αυτός, που έχει εξασφαλίσει μία πολύ καλή θέρμανση στο σπίτι του. Έχει καλό αυτοκίνητο, τζιπάρα στο γκαράζ του και φυσικά πολλά φράγκα στην τσέπη, ώστε να πάρει την οικογένεια του και να πάνε εκδρομή στα χιόνια, να καθίσουν και σε μία ταβέρνα και να φάνε, να πιούνε, μέχρι σκασμού. 

 

 

 

 

 

Και ύστερα, (γιατί όχι) γιατί να μπαίνουνε μωρέ στο δρόμο; Άντε να κλείσουν επί τόπου ένα δωμάτιο με θέα τη χιονισμένη βουνοκορφή και απαραίτητα, βεβαίως, με πετρόκτιστο τζάκι,  αφού θα μπορέσουν έτσι να απολαύσουν την διαμονή τους, σπάζοντας φυσικά τη μονότονη ζωή τους, την πλήξη που τους προκαλεί η ήρεμη οικογενειακή γαλήνη, απαλλαγμένη ασφαλώς από τα άγχη της καθημερινότητας του κάθε λαϊκού νοικοκυριού.

 

Εγώ βέβαια αυτό το "μακάρι να χιονίσει" δεν το ακούω από πολλούς. Αντίθετα, ο περισσότερος κόσμος λέει, "μακάρι να μη χιονίσει. Ας βρέξει. Αλλά να μη χιονίσει. Να μην κάνει κρύο. Να περάσει γρήγορα"...  

 

Βέβαια, όλος ο κόσμος θα ήθελε να μπορεί να απολαύσει το χιόνι. Να ταξιδέψει στα...σαλέ... Να ξοδέψει ένα σκασμό λεφτά για μία βραδιά ή για ένα τριήμερο. Αλλά αυτό δεν είναι "δικαίωμα" των πολλών. 

Είναι για τους πολλούς ένα "άπιαστο όνειρο" και εντάξει, ίσως κάποτε μία μέση οικογένεια να μπορούσε μια στις τόσες να κάνει αυτές τις αποδράσεις. Αλλά εδώ μιλάμε πλέον για έναν λαό, απλήρωτο. Ή κακοπληρωμένο. Με ένα μεγάλο μέρος του, στην ανεργία, στην ανασφάλεια, στην ανέχεια, στη φτώχεια, για δέκα και πλέον χρόνια...

 

Η καθημερινότητα μας λοιπόν, εμάς που δεν ανήκουμε στους "έχοντες", είναι η καθημερινότητα του απλού καθημερινού ανθρωπάκου. "Χιονίζει; Ωχ. Γρήγορα βάλε στο τζάκι ένα κουτσούρι να μην "ξηλιάσουν" τα κοπέλια"... Ή, κουταλομετρώντας το λιγοστό πετρέλαιο, σφίγγουμε τα χείλη και κάνουμε το σταυρό μας, ευελπιστώντας πως μέσα στον χιονιά, δεν θα σταματήσει ξαφνικά να λειτουργεί ο λέβητας γιατί μετά, πώς να βάλουμε πετρέλαιο, με τι χρήματα, αφού δεν περισσεύουν τα χρήματα από τις καθημερινές απαιτήσεις, όπου όλα τα πληρώνουμε για να τα έχουμε, με σπάνια εξαίρεση τον αέρα που αναπνέουμε αλλά πού θα πάει; Θα μας τον χρεώνουνε κι αυτόν κάποτε. Σιμώνει ο καιρός...

 

Χιονίζει λοιπόν. Και μεις είμαστε μια ..."ευχάριστη οικογένεια"... Θα πέσουμε στις λακκούβες των κακοσυντηρημένων δρόμων, για να πάμε τα παιδιά μας στο σχολείο. Θα τσαλαβουτήξουμε στους δρόμους - ποτάμια έξω από τα σπίτια μας, αφού ποιος νοιάζεται για τις υποδομές στις γειτονιές; Κανείς δε νοιάζεται. Αρκεί να εξασφαλίσουν από μας την ψήφο μας, να εξασφαλίσουν από μας τη σιωπή μας, να εξασφαλίσουν από μας την αθάνατη...πανάρχαια ανοχή των Ελλήνων σε οτιδήποτε υποτιμά την κρίση και τη νοημοσύνη τους...

 

Θα μείνουμε χωρίς χρήματα στην άκρη, για να βρούμε έναν τρόπο να θερμάνουμε το σπίτι μας. Αλλά και πάλι. Επειδή θα εφαρμόσουμε ημίμετρα, θα κρυώνουμε διαρκώς. Θα περιμένουμε την ώρα και τη στιγμή που θα ξανάρθει ο ήλιος. Θα υποχωρήσει το κρύο και θα μπορέσουμε να νοιώσουμε πως "ήταν άλλη μία μπόρα βρε αδελφέ κι αυτή, που πέρασε και  πάει"...

 

Και ναι. Εμείς δεν θα λέγαμε ποτέ αυτό το..."μακάρι να χιονίσει", γιατί εμείς σκεφτόμαστε και τις πιθανές καταστροφές στα ελαιόδεντρα του κόσμου. Σκεφτόμαστε την πιθανή καταστροφή των ελαιοπαραγωγών. Σκεφτόμαστε τους βοσκούς που θα χάσουν τα ζώα τους. Τους άστεγους που θα πεθάνουν κουλουριασμένοι σε μια γωνιά του δρόμου. Τους εργάτες που θα πάνε για ένα ακόμη μεροκάματο του τρόμου. Δεν έχουμε στο νου μας ούτε σάουνες, ούτε πολυτελέστατα σαλέ, ούτε εκδρομούλες, ούτε διασκεδάσεις, ούτε τίποτα διαφορετικό, πέρα από τον καθημερινό αγώνα για την επιβίωση. Και μη μου πείτε ότι έτσι κι αλλιώς φέτος έχουμε το λοκντάουν και κανείς δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, γιατί όλοι οι... παροικούντες την Ιερουσαλήμ ξέρουμε πως εδώ κάποιοι είναι "πιο ίσοι απ΄ τους ίσους"...

 

Ας κρατήσουμε λοιπόν σφιχτά στην αγκαλιά μας τα γυναικόπαιδα, τους ηλικιωμένους, τους ανήμπορους, τους φτωχότερους, τους πιο αδύναμους συνανθρώπους μας και ας δώσουμε μία ακόμα μάχη να κρατήσουμε τη ζωή μας "όρθια", μέσα σε μια κοινωνία όπου υπάρχουν ολοένα και μεγαλύτερα χάσματα μεταξύ εκείνων που..."γουστάρουν" να χιονίσει και όλων εμάς των υπόλοιπων που η κακοκαιρία είναι μία ακόμα δοκιμασία στον ανήφορο που τραβάμε...

 

(ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ: ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ)