Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

"Είσαι άρρωστος, ανθρωπάκο, άρρωστος βαριά"...

Το ποδόσφαιρο, φανατίζει τους ανθρώπους. Έτσι, το ίδιο το σύστημα, μια χαρά γουστάρει, τους νεολαίους στα γήπεδα, να φωνάζουν, να αλληλοβρίζονται, να δέρνονται, να σκοτώνονται κάποιες φορές, για μια ποδοσφαιρική ομάδα ρε γαμώτο...


Πιο βλάκα κι απ΄τα λάχανα! Ναι...Έτσι χαρακτηρίζω εγώ, τον κάθε βλαμμένο τύπο, που για μια ποδοσφαιρική ομάδα, θα πάει και θα μαλώσει, θα προπηλακίσει και μπορεί και να σκοτώσει έναν συνάνθρωπο του, ο οποίος έτυχε να μην υποστηρίζει την ίδια ομάδα, αλλά να υποστηρίζει κάποια άλλη...Γούστο του και καπέλο του, ρε φίλε... Πώς θα γίνει δηλαδή;

Θυμάμαι, φανατικός εγώ της ροκ μουσικής, βρέθηκα κάποτε ως μαθητής κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '80, στη θύρα 4 του ΟΦΗ. Έπαιζε η ηρακλειώτικη ομάδα με τον Ολυμπιακό...Όταν λοιπόν τελείωσε ο αγώνας και βγήκαμε στο δρόμο, έβλεπα σε μια γωνιά, έναν άλλο χεβιμεταλά, να βρίσκεται πεσμένος κάτω στο δρόμο και από πάνω του άλλοι χεβιταλάδες, χούλιγκανς του ΟΦΗ  να τον κλωτσάνε και να του ρίχνουν μπουνιές! 

"Δεν μπορώ να καταλάβω", σκέφτηκα..."Εμείς όλοι, αγαπάμε αυτή τη μουσική... Εμείς λοιπόν όλοι, ανεξάρτητα από ομάδες, τόπους καταγωγής, πολιτικά "πιστεύω" κ.λπ. είμαστε "αδέλφια"...Ή θα έπρεπε να είμαστε "αδέλφια" και να κάνουμε παρέα όλοι μαζί, απολαμβάνοντας τη μουσική μας, στα δικά μας στέκια, ανταλλάσσοντας τις απόψεις μας, ακούγοντας αυτά που μας αρέσουν"... 

Δεν ξαναπήγα ποτέ στο γήπεδο. Και έβαλα ένα μεγάλο "χ" στο ίδιο το ποδόσφαιρο, γιατί ως άθλημα συγκέντρωνε πάντα και συγκεντρώνει πολλά τέτοια "πειραγμένα" μυαλά, πολλούς βρωμερούς και τρισάθλιους τύπους και γενικά, είναι ένας χώρος που από κείνη τη στιγμή και μετά, μόνο αναγούλα μου προκαλεί...

Ο 19 χρονος στη Θεσσαλονίκη δολοφονήθηκε από το φασιστόμουτρο που έκρινε πως αφού δεν είναι ΠΑΟΚ και είναι Άρης, έπρεπε να "πληρώσει"... Και τον χτύπησε μέχρι θανάτου! Μα τι είναι ρε παιδιά αυτά τα πράγματα; Πόσο βλαμμένος πρέπει να είναι κάποιος, για να κάνει κάτι τέτοιο;

Παραπέμπω τον κάθε φανατισμένο μίας ποδοσφαιρικής ομάδας να αναζητήσει στο διαδίκτυο και να παρακολουθήσει την ταινία της δεκαετίας του '80... "Χούλιγκανς - Κάτω τα χέρια απ' τα νιάτα. Έτος: 1983"... Η υπόθεση; Ένας νεαρός απόφοιτος λυκείου μπαίνει σε μια ομάδα χούλιγκανς, οπαδών του Ολυμπιακού, και όλη του η ζωή περιστρέφεται γύρω από αυτή την ομήγυρη. Σε μια βίαιη συμπλοκή με οπαδούς της ΑΕΚ, ο νεαρός τραυματίζεται σοβαρά και μένει ανάπηρος. Ο πατέρας του κατηγορεί την ομάδα των χούλιγκανς ως υπεύθυνη για τη ζημιά που υπέστη ο γιος του, και αποφασίζει να αποκαλύψει εκείνους που υποκινούν αυτούς τους νεαρούς, προτρέποντάς τους σε αντίστοιχες συμπεριφορές"...






Αυτή η ταινία, δίνει όλες τις απαντήσεις σε πάρα πολλά ερωτήματα...Γιατί με βάση το σενάριο της ταινίας, που θεωρώ ότι δεν απέχει καθόλου από την πραγματικότητα, πίσω από τις δύο αντίπαλες ομάδες βρίσκονται οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν κοινά συμφέροντα. Στην ταινία πρόκειται για συμφέροντα νεοναζί, που θέλουν βάζοντας τους νεαρούς να σκοτώνονται μεταξύ τους, να προκαλέσουν θύελλες που να τις εκμεταλλευτεί πολιτικά το μόρφωμα τους... 

Αλήθεια...Πόσο μακρυά από σύγχρονη πραγματικότητα βρίσκονται αυτές οι παρακρατικές και βρωμερές πρακτικές; Ας θυμηθούμε τη χρονιά του 2010 και ας ανατρέξουμε στα γεγονότα, τις φασαρίες, τις δολοφονίες, τις τραγωδίες στο όνομα πάντα του λαού...

Το ποδόσφαιρο, φανατίζει τους ανθρώπους. Έτσι, το ίδιο το σύστημα, μια χαρά γουστάρει, τους νεολαίους στα γήπεδα, να φωνάζουν, να αλληλοβρίζονται, να δέρνονται, να σκοτώνονται κάποιες φορές, για μια ποδοσφαιρική ομάδα ρε γαμώτο...Ναι! Για τη μπάλα, όπου ένας ποδοσφαιριστής, επειδή κλωτσάει μια μπάλα, μπορεί να είναι πλούσιος, έχοντας πίσω του βιομήχανους που έχουν αγοράσει την ομάδα και μοιράζουν εκατομμύρια, την ώρα που ο άλλος έχει τελειώσει πανεπιστήμια και δεν έχει ψωμί να φάει!

Ο φανατισμός είναι πάντοτε κάτι το κακό. Οδηγεί τον άνθρωπο σε μονοπάτια που πολλές φορές είναι θανατηφόρα...Ούτε για κόμματα, ούτε για θρησκείες, ούτε καν για την ίδια τη μουσική δεν πρέπει να φανατίζεται ο άνθρωπος. Πόσο μάλλον για μια ποδοσφαιρική ομάδα...Αλλά ακόμα και αν για τις πολιτικές μας ιδέες φανατιζόμαστε γιατί αυτές είναι οι πεποιθήσεις μας, τουλάχιστον συνήθως, το κάνουμε μπροστά στην εσωτερική ανάγκη, να φτιάξουμε μια καλύτερη κοινωνία...Αλλά και πάλι...Πρέπει να συζητάμε τα πάντα... Να μην κλείνουμε το στόμα του άλλου επειδή δεν συμφωνούμε με τις δικές του πολιτικές πεποιθήσεις...

Ένα 19 χρονο παιδί... Είχε όλη τη ζωή μπροστά του...Θα μεγάλωνε, θα έκανε οικογένεια, θα προσέφερε στην κοινωνία...Όμως, ένα φασιστόμουτρο, αποφάσισε πως "όχι...Η ζωή σου σταματά εδώ...Γιατί είσαι Άρης και δεν είσαι ΠΑΟΚ"... 



Ξέρω, ξέρω...Ο Άλκης Καμπανός δε θα γυρίσει πίσω, όσο μελάνι και αν καταναλώσουμε, όλοι εμείς που βγαίνουμε και καταδικάζουμε τη δολοφονία του... Μα να...Θέλω να πιστεύω, πως αν όλοι μαζί βγούμε και γράψουμε, φωνάξουμε, βγάλουμε κραυγή και αγωνιστούμε με τον τρόπο που ο καθένας μπορεί, μέσα από τη δική του τη θέση, ίσως να βάλουμε ένα πετραδάκι, σε μια καλύτερη κοινωνία...

Βέβαια, για μένα, το ίδιο το πολιτικό σύστημα, θέλει να γίνονται αυτά...Για να εδραιώνεται καλύτερα...Διότι, αν όλοι αυτοί οι νεολαίοι, αντί να εκτονώνονται στα γήπεδα, δημιουργούσαν ανθρώπινες αλυσίδες και έβγαιναν στους δρόμους να διεκδικήσουν μια κοινωνία πιο ανθρώπινη, χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αυτό το πολιτικό σύστημα που στηρίζεται στην υπεροχή του δυνατού έναντι του αδύναμου, θα μπορούσε να καταρρεύσει...Άλλωστε, γιατί άραγε στα πιο ανελεύθερα καθεστώτα, το ποδόσφαιρο είναι στα πάνω του; Να πάμε πίσω στην επταετία και να θυμηθούμε πόσο στήριζε το ποδόφαιρο η Χούντα; Όλα έχουν τον σκοπό τους...Αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά...

Και κλείνοντας, θέλω να αφιερώσω τα παρακάτω λόγια από το "Άκου Ανθρωπάκο" του Βίλχελμ Ράϊχ...Τα αποσπάσματα αυτά, θα τα αφιερώσω στους λεγόμενους "χούλιγκανς" όλων των ομάδων, όλου του κόσμου...

«Σε θυσίασαν σʼ ένα σύμβολο κι εσύ τους έδωσες τη δύναμη να σʼ εξουσιάζουν. Εσύ ο ίδιος τους αναγόρευσες αφεντικά σου και συνεχίζεις να τους στηρίζεις, παρόλο που πέταξαν τις μάσκες τους. Στο είπαν κατάμουτρα: “Είσαι και θα είσαι πάντα κατώτερος, ανίκανος να αναλάβεις την παραμικρή ευθύνη”. Κι εσύ τους αποκαλείς καθοδηγητές και σωτήρες και φωνάζεις “ζήτω, ζήτω”»...

"Σε φοβάμαι, ανθρωπάκο. Σε τρέμω, επειδή από σένα εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας. Σε φοβάμαι επειδή το κυριότερο μέλημα σου στη ζωή είναι να δραπετεύεις από τον εαυτό σου. Είσαι άρρωστος, ανθρωπάκο, άρρωστος βαριά. Δε φταις εσύ γιʼ αυτό, μα έχεις υποχρέωση να γιατρευτείς. Θα ʽχες από καιρό αποτινάξει τα δεσμά σου, αν δεν ενθάρρυνες ο ίδιος την καταπίεση και δεν τη στήριζες άμεσα με τις πράξεις σου»...

(ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: .thepaper.gr)







 


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Των παιδιών σας τις κραυγές"

  ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, οι ψυχές θα κατεβαίνουν στην Κοιλάδα των Τεμπών, οι γονείς τους στις πλατείες θα ξεχάσουνε τον πόνο, γιατί θα΄χουν στην καρδιά τους τα χεράκια των παιδιών. Κάθε 28 Φλεβάρη ο λαός θα πλημμυρίζει, δρόμους, πάρκα και πλατείες και θα φέρνει ανατροπές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές" Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, να μην ξεχαστούν τα Τέμπη μέχρι να΄ρθει η στιγμή τα παιδιά που ταξιδεύουν νά'χουν πάλι οξυγόνο, θα ξανάρθει η ελπίδα αν γλιτώσει το παιδί. Κάθε 28 Φλεβάρη κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ένα τρένο θα σφυρίζει στου λαού μας τις καρδιές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές". ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΡΙΤΗ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025

Αναλαμβάνω την ευθύνη...

 (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ)    Αναλαμβάνω την ευθύνη όπως της νιότης τις στιγμές, τότε που ζούσαμε στο "τώρα" και ταξιδεύαμε στο "χθες", κιθάρες ροκ και συναυλίες μπουφάν δερμάτινο, ροκ μπαρ, μετά ξημέρωναν οι μέρες καφές κι αμέσως για δουλειά. Και ναι, περάσανε τα χρόνια τα φιλαράκια έχουν χαθεί, τώρα στο σπίτι σε σαλόνια παιδιά, γυναίκα και TV, φωτογραφίες και φιλμάκια μας έχουν μείνει τώρα πια, κι αν γράφω ετούτα τα στιχάκια το κάνω για κείνα τα παιδιά. Κάτι παιδιά έρχονται τώρα και μου ματώνουν την ψυχή, θυμίζοντας μου κάτι χρόνια με μπίρα, ροκ και μουσική, με μελωδίες στις κιθάρες που μας γυρίζουνε "αλλού", πλατείες, στέκια και αλάνες, κι εμείς παρέα με τον "Φλου". Αναλαμβάνω την ευθύνη να ταξιδέψω μακριά, στο χρόνο, πίσω που αφήνει μια απροσάρμοστη γενιά, τώρα ο καθένας έχει μείνει να ταξιδεύει διαρκώς, κάτι παλιές φωτογραφίες τώρα κοιτάζω μοναχός. Γι αυτό σου λέω ρε μεγάλε κάτσε να πιούμε ένα κρασί, να ταξιδέψουμε παρέα εγώ, ο Άσιμος ...

Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας

  (Στίχοι: Χριστόφορος Παπαδάκης) Τον κόσμο τότε λέγαμε θ΄αλλάζαμε μα τώρα μεγαλώσαμε μωρό μου, ο κόσμος δεν αλλάζει τόσο εύκολα γι αυτό σου λέω, αγάπη μόνο δώσ' μου. Στα χρόνια που περάσαν, στα τραγούδια μας, στα όνειρα, στο φως και στα σκοτάδια, ανθρώποι στη ζωή μας ήρθαν κι έφυγαν ψυχές που μας αφήσανε σημάδια, στα λόγια τα σκληρά μα και τα χάδια. Κοιτάγαμε κατάματα τον ήλιο μας μα τώρα μας τον πήραν και φοβάμαι, κοιτάζοντας τριγύρω την κατάντια μας πού θέλαμε να πάμε, δε θυμάμαι, μα πόσο άλλο πια θα τους κοιτάμε. Ο κόσμος που αγαπούσαμε δεν άντεξε γυαλί ήταν, που λες και έχει σπάσει, και όλα όσα λέγαμε σαν ποιήματα νομίζω ότι πια τα΄χω ξεχάσει, στο χάος ενός κόσμου που έχει χάσει. Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας που όσο κι αν το γράφω δεν τελειώνει, στο τέλος κάπου χάθηκαν οι αγάπες μας κι ο κόσμος είναι χιόνι που όλο λειώνει. Σαν νότες μιας ξεκούρδιστης κιθάρας μου ακούγονται ξυράφια στον αέρα, σκοτώνουν τις μπαλάντες της λαχτάρας μου και δεν με προχωράνε παραπέρα. Σαν ροκ ...