Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

"Βρέχει" χρήμα από...Βρυξέλλες; Ή αλλιώς..."το αφεντικό τρελάθηκε"...



Αν κάποιος δεν ξέρει, θα νομίσει πως..."το αφεντικό τρελάθηκε" και εν προκειμένω, οι Βρυξέλλες είναι το..."αφεντικό"... "Χαράς ευαγγέλια", σαν να λέμε..."Πράσινο φως για έκτακτες ενισχύσεις αγροτών έως 15.000 ευρώ λόγω του πολέμου στην Ουκρανία"...Έτσι είναι ο τίτλος του θέματος που μπορεί κάποιος να διαβάσει και να πει..."ουάου...λεφτά ε";...

Μάλιστα, η Ε.Ε. ανακοίνωσε, λέει..."αυξημένη στήριξη προς τους γεωργούς της μέσω κονδυλίων αγροτικής ανάπτυξης, οι οποίες μπορούν να φθάσουν έως 15.000 ευρώ ανά αγρότη και έως 100.000 ανά αγροτική επιχείρηση"! Μα τι λες τώρα...Αλήθεια δηλαδή;  Μια πρώτη εξειδίκευση, λέει, των λεπτομερειών, αναμένεται να συζητηθεί σήμερα Τρίτη κατά την διάρκεια του Συμβουλίου Υπουργών Γεωργίας της Ε.Ε. και στην συνέχεια η σκυτάλη επί του θέματος θα δοθεί στο Ευρωκοινοβούλιο.

 

Πού πάνε τα λεφτά;

 

Δε λέω βέβαια, πως δεν δίνονται πάρα πολλά χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το αντίθετο μάλιστα. Αλλά το ερώτημα είναι "σε ποιους δίνονται"...Ή ακόμα και "πώς" δίνονται, καθώς και το "γιατί"... Δηλαδή, θα δώσουν οι Βρυξέλλες γενναίες χρηματοδοτήσεις στους μικρομεσαίους αγρότες; Στους φτωχούς; Σε εκείνους που πραγματικά παράγουν; Ή μήπως τα λεφτά στο μεγαλύτερο τους μέρος, πάνε στους μεγάλους; Στις εταιρείες; Στους εκάστοτε τσιφλικάδες σε μια χώρα, που έχει αρχίσει ήδη να διαπιστώνει πόσο σοβαρό ήταν σε βάρος της το μέχρι σήμερα "έγκλημα", βλέποντας πια, ότι δεν παράγει παρά ελάχιστα από αυτά που καταναλώνει; Και αλήθεια... 

Δεν επιδοτούνταν μέχρι σήμερα με λεφτά που κόπηκαν από την Κρήτη, με τεράστια ποσά οι αροτραίες καλλιέργειες; Για να υπάρχουν σιτιρά και να καλύπτουμε τις ανάγκες μας σε αλεύρι; Αφού σήμερα διαπιστώνεται τραγικότατη έλλειψη στα σιτιρά, πού πήγαν τόσα χρόνια τα λεφτά των Βρυξελλών; Μήπως εκεί που θα πάνε τώρα και τα νέα της κονδύλια; Υποκριτές...

 

Κατά τα λοιπά...αισθητήρες

 

Την ίδια ώρα διαβάζουμε πράγματα που δεν μπορούμε να καταλάβουμε σε ποιες χώρες εφαρμόζονται...Για παράδειγμα, επιστήμονες, προσπαθούν λέει, να δώσουν φωνή στα φυτά, έτσι ώστε να προλαμβάνεται το στρες της ξηρασίας. Μέσω φορητών αισθητήρων που δημιούργησαν μεταδίδονται, ασύρματα, δεδομένα σε μία εφαρμογή επιτρέποντας την απομακρυσμένη διαχείριση των καλλιεργειών.

Όπως αναφέρουν οι ερευνητές στο επιστημονικό περιοδικό ACS Applied Materials & Interfaces, «τα φυτά δεν μπορούν να μιλήσουν όταν διψούν και τα οπτικά σημάδια, όπως η συρρίκνωση ή το καφέ χρώμα των φύλλων, δεν εμφανίζονται μέχρι να υπάρξει μεγάλη απώλεια νερού.

Οι συσκευές που δημιούργησαν βοηθούν, όπως καταγράφεται, τους αγρότες να παρακολουθούν εξ αποστάσεως την υγεία των καλλιεργειών τους συμπεριλαμβανομένων της περιεκτικότητας σε νερό στα φύλλα, του βασικού δείκτη του μεταβολισμού και του στρες λόγω ξηρασίας"...

Αυτό ήταν τελικά, που έλειπε από...τη χώρα μας...

Χ.Π.






Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Των παιδιών σας τις κραυγές"

  ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, οι ψυχές θα κατεβαίνουν στην Κοιλάδα των Τεμπών, οι γονείς τους στις πλατείες θα ξεχάσουνε τον πόνο, γιατί θα΄χουν στην καρδιά τους τα χεράκια των παιδιών. Κάθε 28 Φλεβάρη ο λαός θα πλημμυρίζει, δρόμους, πάρκα και πλατείες και θα φέρνει ανατροπές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές" Ένα τρένο μες στις φλόγες θα περνάει κάθε χρόνο, να μην ξεχαστούν τα Τέμπη μέχρι να΄ρθει η στιγμή τα παιδιά που ταξιδεύουν νά'χουν πάλι οξυγόνο, θα ξανάρθει η ελπίδα αν γλιτώσει το παιδί. Κάθε 28 Φλεβάρη κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ένα τρένο θα σφυρίζει στου λαού μας τις καρδιές, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τρένο θα σφυρίζει, "μην ξεχνάτε" θα μας λέει "των παιδιών σας τις κραυγές". ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΡΙΤΗ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025

Αναλαμβάνω την ευθύνη...

 (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ)    Αναλαμβάνω την ευθύνη όπως της νιότης τις στιγμές, τότε που ζούσαμε στο "τώρα" και ταξιδεύαμε στο "χθες", κιθάρες ροκ και συναυλίες μπουφάν δερμάτινο, ροκ μπαρ, μετά ξημέρωναν οι μέρες καφές κι αμέσως για δουλειά. Και ναι, περάσανε τα χρόνια τα φιλαράκια έχουν χαθεί, τώρα στο σπίτι σε σαλόνια παιδιά, γυναίκα και TV, φωτογραφίες και φιλμάκια μας έχουν μείνει τώρα πια, κι αν γράφω ετούτα τα στιχάκια το κάνω για κείνα τα παιδιά. Κάτι παιδιά έρχονται τώρα και μου ματώνουν την ψυχή, θυμίζοντας μου κάτι χρόνια με μπίρα, ροκ και μουσική, με μελωδίες στις κιθάρες που μας γυρίζουνε "αλλού", πλατείες, στέκια και αλάνες, κι εμείς παρέα με τον "Φλου". Αναλαμβάνω την ευθύνη να ταξιδέψω μακριά, στο χρόνο, πίσω που αφήνει μια απροσάρμοστη γενιά, τώρα ο καθένας έχει μείνει να ταξιδεύει διαρκώς, κάτι παλιές φωτογραφίες τώρα κοιτάζω μοναχός. Γι αυτό σου λέω ρε μεγάλε κάτσε να πιούμε ένα κρασί, να ταξιδέψουμε παρέα εγώ, ο Άσιμος ...

Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας

  (Στίχοι: Χριστόφορος Παπαδάκης) Τον κόσμο τότε λέγαμε θ΄αλλάζαμε μα τώρα μεγαλώσαμε μωρό μου, ο κόσμος δεν αλλάζει τόσο εύκολα γι αυτό σου λέω, αγάπη μόνο δώσ' μου. Στα χρόνια που περάσαν, στα τραγούδια μας, στα όνειρα, στο φως και στα σκοτάδια, ανθρώποι στη ζωή μας ήρθαν κι έφυγαν ψυχές που μας αφήσανε σημάδια, στα λόγια τα σκληρά μα και τα χάδια. Κοιτάγαμε κατάματα τον ήλιο μας μα τώρα μας τον πήραν και φοβάμαι, κοιτάζοντας τριγύρω την κατάντια μας πού θέλαμε να πάμε, δε θυμάμαι, μα πόσο άλλο πια θα τους κοιτάμε. Ο κόσμος που αγαπούσαμε δεν άντεξε γυαλί ήταν, που λες και έχει σπάσει, και όλα όσα λέγαμε σαν ποιήματα νομίζω ότι πια τα΄χω ξεχάσει, στο χάος ενός κόσμου που έχει χάσει. Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας που όσο κι αν το γράφω δεν τελειώνει, στο τέλος κάπου χάθηκαν οι αγάπες μας κι ο κόσμος είναι χιόνι που όλο λειώνει. Σαν νότες μιας ξεκούρδιστης κιθάρας μου ακούγονται ξυράφια στον αέρα, σκοτώνουν τις μπαλάντες της λαχτάρας μου και δεν με προχωράνε παραπέρα. Σαν ροκ ...