ΠΑΛΙΑ ΚΙΒΩΤΟΣ -paliakivotos.blogspot.com

 (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ)    Αναλαμβάνω την ευθύνη όπως της νιότης τις στιγμές, τότε που ζούσαμε στο "τώρα" και ταξιδεύαμε στο "χθες", κιθάρες ροκ και συναυλίες μπουφάν δερμάτινο, ροκ μπαρ, μετά ξημέρωναν οι μέρες καφές κι αμέσως για δουλειά. Και ναι, περάσανε τα χρόνια τα φιλαράκια έχουν χαθεί, τώρα στο σπίτι σε σαλόνια παιδιά, γυναίκα και TV, φωτογραφίες και φιλμάκια μας έχουν μείνει τώρα πια, κι αν γράφω ετούτα τα στιχάκια το κάνω για κείνα τα παιδιά. Κάτι παιδιά έρχονται τώρα και μου ματώνουν την ψυχή, θυμίζοντας μου κάτι χρόνια με μπίρα, ροκ και μουσική, με μελωδίες στις κιθάρες που μας γυρίζουνε "αλλού", πλατείες, στέκια και αλάνες, κι εμείς παρέα με τον "Φλου". Αναλαμβάνω την ευθύνη να ταξιδέψω μακριά, στο χρόνο, πίσω που αφήνει μια απροσάρμοστη γενιά, τώρα ο καθένας έχει μείνει να ταξιδεύει διαρκώς, κάτι παλιές φωτογραφίες τώρα κοιτάζω μοναχός. Γι αυτό σου λέω ρε μεγάλε κάτσε να πιούμε ένα κρασί, να ταξιδέψουμε παρέα εγώ, ο Άσιμος ...

ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ Φεύγει ο χρόνος και οι παρέες κάθονται σε ένα τραπέζι, κάποιος έξω θα κρυώνει κι ένας άλλος, κάπου παίζει, άνθρωποι παντού ψωνίζουν να τους μπει καλά ο χρόνος κι εσύ τώρα μας διαβάζεις, πώς θα συμπεριφερθεί ο Κρόνος. Μια κυρία βάφει νύχια και μια άλλη, τα μαλλιά της, ενώ λίγο παραπέρα κάποια κλαίει για τα παιδιά της. Των τραπεζιτών η φάρα σε γκαλά φιλανθρωπίας και οι φτωχοί που δεν αντέχουν είναι θύματα ληστείας. Μη ρωτάς "τι θες να γίνει" δεν γνωρίζω να σου πω, μα ο λαός ξέρω μονάχα πως θα σώσει το λαό. Δες τριγύρω πώς πεθαίνουν όσοι βγάζουν τον σκασμό, ο λαός είναι εκείνος που θα σώσει το λαό. Φεύγει ο χρόνος κι οι πληγές του έχουν μείνει δίχως τέλος, κάποιος τρέχει να ξεχάσει της αγάπης του το βέλος, παραπέρα άλλος πάλι χάνεται σε παραισθήσεις, στον καπνό του αυταπάτες θα τον βγάλουν στις ειδήσεις. Μακρυά, φεύγουν ρουκέτες για το δίκιο των μεγάλων, ειρηνοποιοί δακρύζουν μα δεν τους ακούνε μάλλον, ένας κόσμος που δεν ξέρει την ειρήνη ν΄ αγαπήσε...

ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ  Χριστούγεννα κι εγώ σε ψάχνω μες στην πόλη δεν ξέρω πού γυρίζεις και ούτε που μπορώ, ψύχραιμα να σε ψάξω, ξέρω πως είσαι μόνη το ξέρω, δεν σε νοιάζει, μα εγώ σε αγαπώ. Χιονίζει, κάνει κρύο, τα μπαρ  είναι γεμάτα παρέες που γιορτάζουν, δεν είσαι πουθενά, ανάβω ένα τσιγάρο και νοιώθω  πως πεθαίνω κοιτάζω πάλι γύρω, φοβάμαι ξαφνικά. Στο μπαρ τα πίνω μόνος, κι οι σκέψεις μου με πνίγουν απέναντι μια "κάπως", που πίνει σκεφτική, νομίζω πως κοιτάζει στο μέρος μου για λίγο θα είναι μάλλον σκέφτηκα κι εκείνη μοναχή. Τσιγάρο μου προσφέρει κι εγώ πάλι τ΄ανάβω μα ο νους μου είναι έξω, και λέω "θα φανεί", σε λίγο ξημερώνει, κι εγώ τώρα σαλτάρω, θυμάμαι λόγια αγάπης που λέγαμε μαζί. Ξημέρωσε. Οι εργάτες βγαίνουν για τις δουλειές τους κι εγώ πρέπει να φύγω, το αφεντικό σκληρό, αυτή η κοινωνία δεν φτιάχτηκε για μένα και ούτε για σένα φτιάχτηκε, ναι το ομολογώ. Τελειώνουν τα τσιγάρα και άρχισε να βρέχει μια νύχτα Χριστουγέννων μα πέρασε που λες, κοιτά...

  (Στίχοι: Χριστόφορος Παπαδάκης) Τον κόσμο τότε λέγαμε θ΄αλλάζαμε μα τώρα μεγαλώσαμε μωρό μου, ο κόσμος δεν αλλάζει τόσο εύκολα γι αυτό σου λέω, αγάπη μόνο δώσ' μου. Στα χρόνια που περάσαν, στα τραγούδια μας, στα όνειρα, στο φως και στα σκοτάδια, ανθρώποι στη ζωή μας ήρθαν κι έφυγαν ψυχές που μας αφήσανε σημάδια, στα λόγια τα σκληρά μα και τα χάδια. Κοιτάγαμε κατάματα τον ήλιο μας μα τώρα μας τον πήραν και φοβάμαι, κοιτάζοντας τριγύρω την κατάντια μας πού θέλαμε να πάμε, δε θυμάμαι, μα πόσο άλλο πια θα τους κοιτάμε. Ο κόσμος που αγαπούσαμε δεν άντεξε γυαλί ήταν, που λες και έχει σπάσει, και όλα όσα λέγαμε σαν ποιήματα νομίζω ότι πια τα΄χω ξεχάσει, στο χάος ενός κόσμου που έχει χάσει. Ένα τραγούδι ροκ, οι αυταπάτες μας που όσο κι αν το γράφω δεν τελειώνει, στο τέλος κάπου χάθηκαν οι αγάπες μας κι ο κόσμος είναι χιόνι που όλο λειώνει. Σαν νότες μιας ξεκούρδιστης κιθάρας μου ακούγονται ξυράφια στον αέρα, σκοτώνουν τις μπαλάντες της λαχτάρας μου και δεν με προχωράνε παραπέρα. Σαν ροκ ...

  (Στίχοι: Χριστόφορος Παπαδάκης) Ψωμί Παιδεία Ελευθερία όσα χρόνια κι αν περάσουν, του Νοέμβρη τα θρανία είναι εδώ και δεν θα πάψουν, να μας φέρνουν πάλι πίσω, τότε, στο ΄73, μια γενιά που ήταν μόνη μπρος στης Χούντας τα θηρία. Πάνω από μισός αιώνας μα ο κόσμος πάει πίσω, δεν τελείωσε ο αγώνας τι γαρίφαλα ν' αφήσω... τελετές, ωραία λόγια στο ντουλάπι θα σας κλείσω, χαλασμένα τα ρολόγια μα είμαι δώ. Και θα μιλήσω.   Στις 17 Νοέμβρη ήταν το '73, αλλά πάντοτε θ΄ακούμε για ψωμί και για Παιδεία, όσο για Ελευθερία πάντα ψάχνουμε να βρούμε                           αλλά ξέρεις; Δεν υπάρχει έχει μείνει...εξορία. Στις 17 Νοέμβρη ήταν το '73, τα παιδιά δεν είχαν όπλα μα τη νίκησαν τη βία, κι από τότε κάθε χρόνο έρχονται στο όνειρα μας να μας πουν, πόσο λυπούνται για τα χάλια, τα δικά μας.  (ΚΥΡΙΑΚΗ  17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2024) ΔΕΥΤΕΡΗ  ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  ΔΕΥ...

Έρχονται μέρες που τους βλέπεις να γελάνε να σου υπόσχονται μεγάλες εποχές, αλλά μετά, έρχονται πάλι οι βροχές καθώς θα βλέπεις τις χαρές να προσπερνάνε. Έρχονται ώρες που πιστεύεις σε χαρές κάθεσαι κάτω και σκουπίζεις τον ιδρώτα, αλλά σε γέλασαν και πάλι, όπως πρώτα και συνεχίζεις να σκαλίζεις τις πληγές. Έρχονται χρόνια που δεν ξέρεις να γελάς αντέχεις όμως και παλεύεις στη ζωή σου, κάτι αγάπες ήρθαν για λίγο στην ψυχή σου, αλλά τις έχασες και τις αναζητάς. Έρχονται όνειρα που βλέπεις διαρκώς μα στο ξημέρωμα γίνονται εφιάλτες, και όλο πνίγεσαι σε ωραίες αυταπάτες, αλλά πεθαίνεις, κάθε ώρα, μοναχός. Μα όσα έρθουν θα περάσουν ευτυχώς κι ύστερα πάλι, θα ξανάρθουν και θα φύγουν, είναι ανάποδος ετούτος ο καιρός και όσα γίνονται μπορεί να ξαναγίνουν. Θα΄ρθουν μετά άλλες στιγμές μέσα στο φως που θα σκεφτόμαστε το χθες και θα γελάμε, αλλά ωστόσο θα έχει φύγει η ζωή κι όσους μου λένε "σ΄αγαπώ"... θα τους φοβάμαι.  (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ - ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΠΕΜΠΤΗ 29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ...

      (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ) Είναι το σύστημα αυτό, που μας διατάζει ότι δεν πρέπει να σηκώνουμε κεφάλι, πως ό,τι βλέπουμε είναι μια παραζάλη είναι καθρέφτης μας ο κόσμος και μας μοιάζει. Είναι το σύστημα αυτό, που μας διατάζει να μην μιλάμε όταν βλέπουμε τη βία, να τη σεβόμαστε την κάθε εξουσία και να γελάμε όταν αυτή θα μας βιάζει. Μα δεν μπορώ να τους αντέξω ρε παιδιά είμαι σε φάση που θ΄αρχίσω να φωνάζω, θα τη σηκώσω επιτέλους τη γροθιά και θα χτυπήσω το μαχαίρι να το σπάσω. Όσο δεν βγάζω από μέσα μου θυμό τόσο μαζεύεται και γίνεται μπουρλότο, ξέρω πως είμαι ένας αδύναμος κι εγώ μα θα τα σπάσω, όλα μια μέρα, ρε γαμώτο. Είναι το σύστημα αυτό, που μας κουρδίζει να λέμε "μάλιστα" και στους βασανιστές μας, να χαμηλώνουμε το βλέμμα στους ληστές μας και στον κάθενά, τη ζωή μας που μαυρίζει. Είναι το σύστημα αυτό, που μας κουρδίζει να συνηθίζουμε στο άδικο του κόσμου, έλα λοιπόν εδώ κοντά για λίγο φως μου να ονειρευτούμε τη ζωή, που μας αξίζει.  (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟ...

     (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ) Καλημέρα Ελλάδα μου...Πόσο σε φοβάμαι πάντα λίγοι τρώνε και πολλοί πεινάνε, πόσα χρόνια ακόμα, ίδια ιστορία, τα δικά μας όνειρα σε δημοπρασία. Καλημέρα Ελλάδα μου...Πόσο σε αγαπάω κάθε που μου δίνεις ψίχουλα να φάω, κάθε που αφήνεις μόνα τα παιδιά σου για να τα τσακίζουν τα αφεντικά σου. Χώρα των μεγάλων ποιητών φευγάτων χώρα των ωραίων και των αθανάτων, χώρα των αρχαίων και της τραγωδίας χώρα των γραμμάτων και της τυρανίας. Χώρα των φτωχών και των πεινασμένων χώρα των πολλών αυτοκτονημένων, χώρα του Ελύτη και του Καρυωτάκη, χώρα της Καισαριανής και του Λαμπράκη. Καλημέρα Ελλάδα μου...Πόσο σε "πιστεύουν" όλοι στην Ευρώπη σου, που σε δυναστεύουν, μα τους έχεις μέσα σου, πάντα στη ζωή σου, δέρνοντας στο Σύνταγμα τη Συνείδηση σου. Καλημέρα Ελλάδα μου...Πόσο με ματώνεις κάθεσαι ξυπόλητη και τους καμαρώνεις, κάνεις ό,τι λένε ξένοι και προστάτες που μας εξοντώνουν και τους κάνεις πλάτες.  (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ- xrispapadakis@gm...

  (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ) Κράνη και ασπίδες άγρυπνοι φρουροί, έξω από τις τράπεζες και τα υπουργεία, να σας δίνει εντολές η  πλουτοκρατία μην τυχόν κι αλλάξουνε κάποτε οι καιροί. "Βράχοι" και προστάτες ξέρετε καλά, πώς θα προστατεύετε τα μεγάλα τζάκια, να τα κάνετε όλοι σας πάντοτε πλακάκια, με χουντοκαθάρματα φασιστοειδή. Μια κραυγή γυναίκας!... Κάποιος τη σκοτώνει, κάποιος τη σκοτώνει, μα δεν είστε εκεί. Είναι η ίδια η ζωή που αιμορραγεί, κάτω από ένα κόκκινο νεκρικό σεντόνι. Μια κραυγή γυναίκας! Κάποιος τη σκοτώνει, κάποιος τη σκοτώνει, μα δεν είστε εκεί. Είναι η ίδια η ζωή που αιμορραγεί, κάθε πλάσμα όμορφο, είναι, που ματώνει. Ξύλο σε πορείες  βία κι εξουσία, χάος και συλλήψεις σφαίρες και χαμός, είστε στρατιώτες στη Βουλή εμπρός, γιατί έτσι κυβερνά η...δημοκρατία... Πάντα να φυλάττετε "πίστη εις την Πατρίδα", δίπλα στους πλουσίους και τους ισχυρούς, να είστε πάντα φύλακες στους πολιτικούς, όταν εμείς θα ψάχνουμε κάπου την ελπίδα.  Μια κραυγή γυναίκας!....

  (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ) Βρέθηκες κι εσύ στον λάθος τόπο ήσουν δυστυχώς, στη λάθος ώρα, πίστευες πως θα περάσει η μπόρα, αλλά δεν θα πέρναγε, γαμώτο... Έτρεξες, μα ήσουνα γυναίκα όπως κάθε πλάσμα που δεν έχει, δύναμη να φύγει όταν βρέχει, απ' του εφιάλτη τη φαρέτρα... Αχ βρε Κούλα. Κάθε Κούλα σε μια βρώμικη και άθλια Πατρίδα. Αχ βρε Κούλα. Κάθε Κούλα. Δεν υπάρχει πια, καμιά ελπίδα. Ποια αστυνομία και ποιο κράτος μόνο υπουργούς θα προστατεύει, όταν κάθε θύμα θα πεθαίνει, κι όλοι εμείς θα ζούμε κατά λάθος. Βρέθηκες, που λες, στον λάθος τόπο, ήσουνα κι εσύ στη λάθος χώρα, νόμιζες πως θα περάσει η μπόρα μα δεν πέρασε, ποτέ, γαμώτο.... Αχ βρε Κούλα. Κάθε Κούλα σε μια βρώμικη και άθλια Πατρίδα. Αχ βρε Κούλα. Κάθε Κούλα. Δεν υπάρχει πια, καμιά ελπίδα. (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ - ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 3 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2024 - xrispapadakis@gmail.com)

    (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ)   Ένα πενηντα εφτά για πάντα θα στοιχειώνει τα όνειρα σας, θα κοιμάστε, θα μασάτε, μα θα βρίσκεται μπροστά σας. Θα γλεντάτε, θα γελάτε, δεξιώσεις και βιλάρες, μα θα βρίσκεται μπροστά σας να το ξέρετε,  φαμφάρες. Θα υπογράφετε εγκυκλίους, θα ψηφίζετε και νόμους, τους φτωχούς θα κυνηγάτε και θα βγάζετε και λόγους. Θα προσφέρετε τα πάντα γη και ύδωρ στους λεφτάδες, μα θα βρίσκετε μπροστά σας των θυμάτων τις μανάδες. Ένα τρένο, κάποια νύχτα στην κοιλάδα των Τεμπών, θα στοιχειώνει τα όνειρα σας όσα χρόνια κι αν περάσουν. Είσαι υπουργός μεγάλος. Έχεις χρήμα. Και λοιπόν; Θα σε κυνηγούν για πάντα τα παιδιά που δε θα φτάσουν! Πενηντα εφτά ψυχές  σας κοιτούν όταν μιλάτε, όταν είστε διακοπές όταν βγαίνετε να φάτε. Όταν λέτε πως για όλα "ήταν ανθρώπινο το λάθος", όταν κάνετε γαργάρα πως απέτυχε το κράτος. Όσα χρόνια κι αν περάσουν τα παιδιά θα ταξιδεύουν, τα παιδικά δωμάτια τους πάντα θα τα  περιμένουν. Στα στιχάκια που γραφτήκαν και...

  (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ) Ένα χρόνο μετά περιμένω να φτάσεις, ένα τρένο, φωτιά αλλά δεν θα προφτάσεις, υπουργοί και λαός δολοφόνοι και αίμα, ένα χρόνο μετά κι όλα μοιάζουν με ψέμα. Νύχτα φρίκης σαν χθες μια Ελλάδα στο χάος, "όταν φτάσω", μου λες, "θα σε πάρω μπαμπά", μα το τρένο αυτό σαν φλεγόμενος τάφος, καίει αθώες ψυχές που θα γίνουν πουλιά. Ένα χρόνο μετά δικαστές και ρουφιάνοι, ένα σύστημα σάπιο τη συγκάλυψη κάνει, οι φτωχοί να πεθαίνουν από "ανθρώπινο λάθος", να μην βγαίνει ποτέ ότι φταίει το κράτος. Ένα χρόνο μετά κι οι κραυγές δεν θα πάψουν, έχουν γίνει φωτιά τη βρωμιά θα την κάψουν, είναι όλοι μαζί σ' ένα όμορφο τρένο, όταν φτάσεις ρε 'σύ, στείλε μου... Περιμένω... (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ - xrispapadakis@gmail.com  https://www.neakriti.gr/apopseis/2043392_perimeno?fbclid=IwAR3W6Wdgxgz2Jrx8RfqvZEyhyRWAjcigz4NeoqcKSf2MuJy57ZitFkf4vhY - ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2024 ΣΤΟ neakriti.gr - Η ΕΙΚΟΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΑΡΚ...

    (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ) Μεγαλώνω μα δεν έβαλα μυαλό δεν φοβάμαι και δεν θέλω να ελπίζω, σ΄έναν κόσμο που ν΄αντέξω προσπαθώ αλλά τον βρίζω... Μεγαλώνω αλλά κάνω σαν παιδί δεν πιστεύω τους μεγάλους, δε φοβάμαι κι όταν πρέπει να σας πω ποιος  είμ' εγώ... δεν θυμάμαι... Μία μύτη βγήκε πρώτη μες στο φως, και από πίσω το μωρό να κλαψουρίζει,   καμιά φορά σαν να το βλέπω, να γελά και να με βρίζει... Κι αν μεγάλωσα δεν έβαλα μυαλό 54 κεράκια, σαν φυσήξω και δε σβήσετε στο πρώτο μου το "φου" θα σας βρίσω... Μεγαλώνω μα δεν έβαλα μυαλό μου το λένε αρκετοί "για το καλό μου", πως θα πρέπει να κοιτάω κάποιες φορές τον εαυτό μου. Να προσέχω και να βγάζω τον σκασμό όταν ο φόβος όλα γύρω θα τα λιώνει, να΄το πάλι...αυτό το άσχημο μωρό, που με μουτζώνει! (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ - xrispapadakis@gmail.com - ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΕΤΑΡΤΗ 20 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024)

 (ΣΤΙΧΟΙ:  ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ) Κάτι χαλάσματα στο κέντρο της πόλης σε βλέπω βγαίνεις και κάτι τραγουδάς, μικρό κορίτσι των αστέγων κορίτσι με τα μαλλιά σου τώρα παίζεις και γελάς... Κι ύστερα στέκεσαι, μπρος στον καθρέφτη μέσα από τζάμια αυτοκινήτων να κοιτάς, χτενίζεις λίγο τα κατάμαυρα μαλλιά σου, δεν έχεις τίποτα και όμως...τραγουδάς! Μικρό κορίτσι των αστέγων στην αγκαλιά του φεγγαριού, μικρό κορίτσι των αστέγων θέλεις να πας κάπου αλλού... Ξέρω κουράστηκες στο κρύο τυλίγεσαι στην κουρελού, ανάβεις άλλο ένα σπίρτο και νιώθεις όμορφα, παντού... Κάτι χαλάσματα στο κέντρο της πόλης αλλάζει ο χρόνος και λάμπεις εσύ, ευχές ο κόσμος, μα συ πάντα μόνη κρυφά κοιτάζεις τη δική μας ζωή... Κι ύστερα στέκεσαι μονάχη σου εκεί έξω πολύ το κρύο, ρίχνει χιόνι και κρυώνεις, ακούς των άλλων τις φωνές και τα τραγούδια γίνεσαι τώρα ένας χιονάνθρωπος και λιώνεις. Κάτι χαλάσματα στο κέντρο της πόλης καμμένα σπίρτα κι εσύ τραγουδάς, στην αγκαλιά του ουράνιου τόξου στην αγκαλιά της γιαγιάς... ...

  (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ) Αφού την είχα τη μαγκιά να ονειρεύομαι ακόμα κι αν δεν έχω τίποτα δικό μου, αφού μου κλείσατε το στόμα και τσακίσατε το όνειρο μου... Αφού με κάνατε να πέσω στην παγίδα σας σαν το ποντίκι που δεν πρόσεξε τη φάκα, αφού με κάνατε να γίνω ο παλιάτσος σας να σπάτε πλάκα... Δουλεύω μόνο να πληρώνω τα σπασμένα σας τα πουλημένα και φτηνά ιδανικά σας, μ' έχετε κάνει ένα σκουπίδι μες στα πόδια σας για τα λεφτά σας. Δουλεύω μόνο να πουλιέμαι στα παζάρια σας στα πουλημένα και φτηνά ιδανικά σας, με τα παιδιά μου να ματώνουν στα γρανάζια σας για τα παιδιά σας. Αφού με "σώσατε" για να με "ξανασώσετε" εν προκειμένω, δανεικά στα δανεικά σας, αφού μου στείλατε ηγέτες που τους φτιάξατε στα μαγαζιά σας... Αφού μου πήρατε τα πάντα και τα κάψατε κάνοντας πίσω να γυρίσει η ιστορία, αφού μου δείξατε να έρθω μετανάστης σας στη Γερμανία...   Δουλεύω μόνο να πληρώνω τα σπασμένα σας τα πουλημένα και φτηνά ιδανικά σας, μ' έχετε κάνει ένα σκουπίδι μες σ...

  (ΣΤΙΧΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ "ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ")   Πλαστικές απολαύσεις, χημικά και σκουλίκια, καυσαέρια, ορμόνες, βιταμίνες και στρες, δακρυγόνα και σφαίρες για την κάθε αλήθεια, εξουσίες χτυπάνε και παντού ο χαφιές. Χρωστικές για την πείνα και ποτά νοθευμένα, δηλητήρια σε δόσεις διαφημίσεις...χαμός, φονικά και ληστείες και παιδιά σκοτωμένα, στις ειδήσεις τα βλέπεις κάνεις ζάπινγκ και τρως.   Αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει ανατρέπεται... Αυτό το σύστημα δεν φτιάχνει το γκρεμίζεις...   Αυτή η ζωή που ονειρευόμαστε                     δεν έρχεται...                                                      ...

  Η "Παλιά   Κιβωτός" - το  παλιό προσωπικό μου Blogspot - επιστρέφει... Και θα κάνει μία διαφορετική  δημοσιογραφία.  Θα μιλάμε μόνο  με...στίχους...Βάζω τους  στίχους. Βάζεις τη μουσική;...Σε λίγο λοιπόν... Χριστόφορος Παπαδάκης.

Είναι θλιβερή αυτή η στιγμή...Και ίσως αν δεν έβλεπα και το σχετικό βίντεο να μην μπορούσα να το πιστέψω, όμως ναι...Πήγε στο νομό Καρδίτσας ο Κυριάκος Μητσοτάκης...Συνομίλησε με δάσκαλο του δημοτικού σχολείου Ανθηρού στα Άγραφα... "Δεν έχουμε θέρμανση στο σχολείο μας", του είπε ο δάσκαλος...Και τότε ο...θλιβερός υποβολέας του Κυριάκου... "Πες όμως ότι έχουμε τεχνολογικό εξοπλισμό" !... Θλίψη και απογοήτευση...Τι άλλο πια να πει κανείς;       Ο δάσκαλος και ο "καλοθελητής"...   Ακριβώς όμως, κάτι που επιβεβαιώνεται απόλυτα από το σχετικό βίντεο, ιδού πώς έγινε το περιστατικό... Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στο νομό Καρδίτσας, συνομίλησε για λίγο με τον δάσκαλο και τους μαθητές του μονοθέσιου δημοτικού σχολείου Ανθηρού στα Άγραφα. «Το σχολείο μας δυστυχώς δεν έχει κεντρική θέρμανση, και αυτό θα ήταν ευχής έργο αν συνέβαινε, λειτουργούμε τώρα με κάποια σώματα ηλεκτρικά…» ανέφερε ο δάσκαλος στον πρωθυπο...

Υπήρχαν τα προηγούμενα χρόνια άνθρωποι που έλεγαν... "μόνο οι τεμπέληδες πεινάνε" ...Και μπορεί κάποιοι από αυτούς, να επιμένουν να τα λένε και σήμερα...Και ναι...Ζουν...ανάμεσα μας! Να λοιπόν τι μου έλεγαν σε προηγούμενες δεκαετίες κάποιοι άνθρωποι που τους είχα και σε εκτίμηση... "Ζούμε στην Κρήτη...Μόνο οι τεμπέληδες πεινάνε...Μια βόλτα ρε να βγεις στα τείχη του Ηρακλείου, θα βρεις χόρτα να μαζέψεις να φας εσύ και τα παιδιά σου...Όχι...Δεν δικαιολογείται κανείς να κλαψουρίζει ότι δεν έχει να φάει"... Αυτοί, βέβαια, που τα έλεγαν είχαν δουλειά...Έπαιρναν και καλά λεφτουδάκια τότε, στις λεγόμενες "καλές εποχές"...Είχαν σπίτι...Και σίγουρα, το μόνο που δεν έβαζαν πολύ συχνά στο τραπέζι τους - καθότι τα μπριζολάκια, τα μοσχαράκια και τα κοτοπουλάκια ήταν στο σύνηθες μενού τους - ήταν τα χόρτα... Και πόσο μάλλον βέβαια, τα χόρτα από τα ενετικά τείχη του Ηρακλείου, που ασφαλώς και θα βρωμάνε καυσαέριο, κόπρανα γατιών και σκυλιών και...κάτουρα μεθυσμένων που ...